جواب:
بادت هاي ظاهري به تنهايي در تشخيص حق و يا صبر براي حق كافي نيست. درباره دو مصداق ذكر شده (ابوموسي اشعري و دشمنان امام حسين«ع)» گفتني است كه التزام ظاهري آنان به احكام اسلام روشن است. طبري مي گويد: در شورش مردم ايذج ابوموسي اشعري مردم را به جهاد پياده تشويق نمود به همين خاطر عده كثيري پياده براي جهاد حركت كردند برخي نيز گفتند ببينيم خود او چگونه خارج مي شود. هنگام خروج براي جهاد بار و بنه خود را بر چهل قاطر از قصر خارج نمود. پس مردم عنان او را گرفتند و گفتند ما را بر بعضي از اين مركب هاي اضافه سوار نموده و خودت با پيادگان بيا همان گونه كه ما را به جهاد پياده تشويق نمودي او بر فرق آنان كوبيد تا اين كه بالاخره از او دست برداشتند و به نزد عثمان رفته و بركناري وي را خواستار شدند» (تاريخ طبري ج 4 ص 265). ابن ابي الحديد مي گويد: نزد حذيفه سخن از دين و ايمان ابوموسي به ميان آمد او چنين گفت: شما درباره او اين طور قضاوت مي كنيد ولي من گواهي مي دهم كه او دشمن خدا و پيامبر است و در دنيا و آخرت با آنها سر جنگ دارد حتي در روزي كه عذرخواهي ستمگران به آنان سودي نبخشد و لعنت خداوند و بدي عاقبت شامل حال آنان خواهد شد». ابن ابي الحديد اضافه مي كند: «حذيفه همان كسي است كه منافقان را خوب مي شناخت و پيامبر(ص) جريانات آن ها را شرح داده و نام آنها را به او گفته بود» (ترجمه نهج البلاغه ج 13 ص 313). درباره دشمنان امام حسين(ع) در كربلا نيز يكي از محققان و دانشمندان معاصر سني مي گويد: «آنچه كه براساس تحقيق مي توان گفت اين است كه در لشكريان يزيد كه عليه امام حسين(ع) يزيد را ياري نمودند هيچ كس نبود مگر اين كه طمع در مال داشت و براي اين طمع جان مي داد تا آن جا كه محرمات را زير پا نهاده خون ها را مي ريخت و از هيچ گناهي در راه حُطام دنيا پرهيز نداشت و مبالات نمي نمود» {V(ابوالشهدأ عباس محمود العقاد ص 75)V}. بر اين اساس نمي توان دو موردي را كه اشاره نموديد حتي از مصاديق عبادت ظاهري دانست و چه بسا كه بتوان گفت التزام ظاهري به احكام شرعي نيز از بسياري از گناهان وانحرافات و ابتلا به باطل انسان را نجات مي دهد.
|
