جواب:
در بعضي از روايات (در باب لباس نمازگزار) آمده است: پوشيدن لباس سياه غير از عبا، عمامه و كفش، مكروه است. در رابطه با پوشيدن لباس سياه در عزاي ابا عبداللَّه الحسين(ع) روايت شده است: «وقتي امام حسين(ع) شهيد شد زنان بني هاشم لباس سياه پوشيدند و امام زين العابدين(ع) براي آن ها طعام تهيه مي كردند»، {V(وسائل الشيعه، ج 2، ص 890)V}. از اين روايت گرچه امر به پوشيدن لباس در عزاي ابا عبداللَّه(ع) استفاده نمي شود؛ ولي معلوم مي گردد كه كار جايزي است؛ چون امام زين العابدين(ع) كار زنان بني هاشم را نهي نفرموده و امضاء فرموده است و شايد از آن تاريخ اين كار به صورت يك سنت و رسم بين شيعه در ايام عزاي ائمه در آمده است و علاوه اين يك سنتي است كه حتي در مسيحيت و اقوام ديگر هم معمول است كه در مجالس عزا، لباس سياه مي پوشند و از نظر جامعه شناسي هم يك سمبل شناخته شده است. بوسيدن حرم ائمه(ع) از بابت احترام به آنان و تبرك جستن به مرقدهاي شريف شان، به خاطر اثري است كه به جهت انتساب آن مكان به امام(ع) پيدا كرده است. بوسيدن حرم مطهر اهل بيت(ع) و كارهايي از اين دست، بدان جهت نيست كه شيعه براي پيامبر و امامان(ع) در مقابل خدا مقام و ارزش مستقلي را بپذيرد و بدين جهت به آنان احترام بگذارد؛ كه اگر چنين بود، چيزي جز شرك نبود؛ بلكه ديدگاه شيعه نسبت به ائمه(ع) اين است كه اين بزرگان در مقابل خداوند متعال، از خود هيچ گونه استقلالي ندارند و همه عظمت خود را از اين گرفته اند كه بندگان شايسته اي براي خدا هستند و در رضاي الهي محو شده اند. پس چنين انسان هاي بزرگي به خاطر رابطه اي كه با خدا دارند سزاوار احترام اند و احترام به ايشان احترام به خداوند و از برترين عبادت هاي الهي است. احترام شيعه به ائمه(ع) هرگز از نوع پرستش نيست بلكه از انواع عبادت خداست، و بوسيدن حرم و... هم به جهت نسبت و رابطه اي است كه اين حرم با اين بزرگان و در نتيجه با خدا دارد. ولي گفتني است كه در تفكر بت پرستان، بت ها از احترام مستقلي برخوردارند و بت پرستان به عنوان عبادت در مقابل آنها فروتني مي كنند. علاوه بر اين كه هر عاقلي مي فهمد كه بت هاي سنگي و چوبي ساخته دست خود انسان شايستگي هيچ گونه احترام ندارد.
|
