جواب:
در مورد علم ائمه نكاتي را بايد مد نظر قرار داد: اولاً پيامبر( و ائمه اطهار( در مسائل عادي، فردي و امور اجتماعي، موظف به استفاده از علم عادي بوده اند. از اين رو همواره در اين گونه مسائل از طريق معمولي، تحقيق و كسب آگاهي نموده، و بر اساس برآيندهاي آن عمل مي كردند. سرّ اين مسأله نيز آن است كه آنان الگوي بشريتند و اگر در مسير زندگي و حركتهاي اجتماعي، راهي غير از اين بپويند، ديگر جنبه اسوه بودن خود را از دست خواهد داد و جهانيان به بهانه آن كه آنان با علم لدني عمل مي كرده اند، از حركت هاي سازنده، انقلابي و اصلاحي باز خواهند ماند.
ثانياً برخي بر اين عقيده اند كه علم غيب براي پيامبر ( و امامان ( شاني است يعني، چنان نيست كه همواره هر چيزي را بالفعل بدانند. بلكه اگر بخواهند از طريق غيبي بدانند خواهند دانست و يا اگر خدا بخواهد، علم چيزي را در اختيار آنان خواهد گذاشت.
ثالثاً علم غيب به واقع محتوم و تغيير ناپذير تعلق مي گيرد. بنابراين برخي از آنچه پيامبر و امامان از طريق غيبي مي دانند، همان چيزي است كه حتماً واقعخواهد شد. مانند كسي كه از عمارت بسيار بلندي پرتاب گرديده و در بين راه مي داند كه به سرعت به زمين اصابت خواهد كرد. اين گونه آگاهي چيزي نيست كه با آن بتوان تغييري ايجاد نمود و سرنوشت چيزي را تغيير داد. به عبارت ديگر، گاهي علم به صورت تعليقي و شرطي است مثل اينكه انسان بداند اگر از منزل بيرون رود، تصادف خواهد كرد. اين قضيه اي شرطي است و فرد ممكن است با بيرون رفتن از خانه، خود را حفظ كند، ولي اگر بداند كه در روز معيني فلان حادثه براي او اتفاق خواهد افتاد و هيچ شرطي در كار نيست، آيا باز هم خواهد توانست از بروز آن جلوگيري كند؟ علم ائمه به كيفيت مرگ خود، مي تواند از اين نوع باشد.
و در خصوص امام حسين( بايد گفت آن عزيز تنها راه نجات دين اسلام را نثار خون خود مي دانست چنانكه به او الهام شده بود (ان الله شاء ان يراك قتيلا) و اين شهادت اجتناب ناپذير بود و امام( با علم به اين شهادت براي حفظ دين جدش به سوي كربلا رفت و در اين سفر چنان به قدم عشق مي رفت كه جز خدا نمي ديد و جز خواست خدا چيز ديگري نمي خواست و خداوند خواسته بود كه او در راه حفظ دين اسلام به شهادت برسد.
|
