جواب:
در اين پاسخنامه تنها به برخي از سيره هاي عملي امام حسين دربارة قرآن، يا رفتارهايي كه خود ايشان آنها را مستند به قرآن كردند، اشاره ميشود:
اهميت آموزش و فراگيري قرآن
يكي از فرزندان امام حسين در نزد معلمي به نام عبدالرحمن در مدينه آموزش ميديد. روزي معلم سورة حمد را به وي آموخت. هنگامي كه او سوره را براي پدر قرائت كرد. حضرت، معلم فرزندش را فراخواند و هزار دينار و هزار حلّه به او پاداش داد. وقتي امام ـ به خاطر پاداش زياد ـ مورد اعتراض قرار گرفت. فرمود: هديه من كجا برابر با تعليم او است.(مستدرك، محدث نوري، ج 1، ص 57، مؤسسه آل البيت.)
افتخار به قرآن
حضرت زينالعابدينميفرمايد: شب عاشورا شنيدم پدرم به يارانش فرمود: انني علي اللّه احسن الثنا و احمده علي السّرأ و الضّرأ اللهم اني احمدك علي ان اكرمتنا بالنبوة و علّمتنا القرآن... خداوند را با بهترين ثناها، ثنا گويم و او را در فراخي و تنگي ستايش ميكنم. خدايا تو را به خاطر اين كه ما را با انتخاب پيامبر از ميان ما گرامي داشتي و قرآن را به ما آموختي ستايش ميكنم...(بحار الانوار، علامه مجلسي، ج 44، ص 392، مؤسسة الوفأ.)
در اين خطبه حضرت با افتخار به پيامبر و قرآن، ميفهماند هر كس قرآن را داشته باشد. شديدترين مشكلات پيش چشم او آسان خواهد شد.
عشق به قرآن
عصر تاسوعا، لشگر دشمن تصميم گرفت حمله كند. حضرت به برادرش ابوالفضل7 فرمود: لعلّنا نصلي لربنا الليله و ندعوه و نستغفره فهو يعلم اني كنت قد احب الصلاة له و تلاوة كتابه و كثرة الدعأ و الاستغفار اگر ميتواني جنگ را تأخير بينداز، تا اين شب را به نماز و دعا و استغفار بگذرانيم، خدا داند كه من نماز و تلاوت قرآن و دعاي فراوان و استغفار را دوست دارم.(همان، ص 391.)
فروتني
روزي آن بزرگوار عدهاي از مسكينان را ديد كه عباهاي خود را زير انداز كرده و نان خشكي نزدشان ميباشد. وقتي آنان حضرت را ديدند، ايشان را دعوت كرده و گفتند: يابن رسولالله بفرماييد.
حضرت نشست و با آنان غذا خورد. آنگاه تلاوت كرد: أَنَّه لاَيُحِبُّ الْمُسْتَكْبِرِين(نحل،23) سپس آنان را دعوت كرده و از آنان پذيرايي شاياني كردند.(همان، ص 189.)
در روايتي انس ميگويد: در خدمت امام حسينبودم. كنيزي داخل شد و يك شاخه گل خدمت امام حسينهديه كرد. امام در مقابل آن وي را آزاد ساخت، هنگامي كه از علت اين كار سؤال كردم فرمود: خداوند اين ادب را به ما آموخته آنجا كه ميفرمايد: وَإِذَا حُيِّيتُم بِتَحِيَّةٍ فَحَيُّواْ بِأَحْسَنَ مِنْهَآ(نسأ،86) و چون شما درود گفته شد، شما به ]صورتي[ بهتر از آن درود بگوييد. سپس اضافه فرمود: تحيت بهتر، همان آزاد كردن اوست.(همان، ص 195.)
|
