جواب:
خداوند به انسان عقل، آگاهي، اراده و مسئوليت داد تا خود زندگي خويش را رقم زند.
برخي در پي هواهاي نفسانياند و برخي در پس سائقههاي رحماني و زندگي خردمندانهاند. برخي دنيا را به بهشت ميفروشند و برخي بهشت را به دنيا.
در ميان كارواني كه به رهبري امام حسين(ع) از مكه به سوي عراق رهسپار بودند، تا هنگامي كه كشته شدن آنان به طور قطع معلوم نشده بود، هر دو صنف (دنيا گرايان و عقبا گرايان) وجود داشت، اما از هنگامي كه روشن شد كه سرانجام اين قافله، شهادت و كشته شدن است، اين دو از هم جدا شدند. آنان كه از امام حسين(ع) بريدند، به چند روز زندگي دنيوي دلخوش كردند. اما آنان كه تا آخرين لحظه استقامت نمودند و به شهادت نايل شدند، زندگي اخروي را حيات جاويدان خويش دانستند و در پي نيل به رضوان اللَّه برآمدند. همان گونه كه امام علي(ع) در خطبه متقين، در وصف تقوا پيشه گان فرمود:روحهاي آنان حتي يك چشم بر هم زدن از شوق پاداش و از ترس كيفر، در جسمشان قرار نميگرفت.(1)
آدمي با قدرت تصميمگيري كه دارد، چگونه زيستن را گزينش ميكند، ياران امام حسين(ع) همان اولياء اللَّه و صالحان هستند كه در پس زندگي چند روزه دنيايي نيستند. آنان به سعادت ابدي ميانديشند. ميثم تمار و حبيب بن مظاهر شهادت خويش را ميدانستند، حبيب در شب عاشورا اظهار خوشحالي ميكرد كه آن وعده به زودي محقق ميشود و با شهادتشان به مقام ارزشمند معنوي نايل ميشوند. اينها براي شهادت مسابقه ميدادند، چون ميدانستند كه شهادت دروازه ورود به سعادت ابدي و بهشت موعود است. و خداوند بهترين مزد و پاداش را به او ميدهد.
پس ياران امم حسين (ع) اگر فرار نكردند، بلكه با استقامت جنگيدند و شربت شهادت نوشيدند، چون ميدانستند كه با اين شهادت به سعادت و خوشبختي هميشگي نايل ميشوند.
پي نوشتها:
1 - نهج البلاغه، خطبه 193.
|
