جواب:
امام حسين(ع) با همه سابقهاي كه در طول عمر شريف خود در نماز و عبادت داشت، عصر تاسوعا از برادرش حضرت ابوالفضل(ع) خواست يك شب از امويان مهلت بگيرد تا در آن يك شب فقط دعا، نماز، تلاوت قرآن، استغفار و راز و نياز با خدا داشته باشد؛ «فَهو يَعلم أنّي كنت قد اُحبّ الصَلواة لَه و تِلاوة كِتابه و كِثرة الدعاء والاستغفار»
لذا بعد از صحبتها و اتمام حجتهايي كه با اصحاب خودش كرد به خيمه خودبرگشت و تمام آن شب را به نماز و استغفار و دعا و تضرع گذراند؛ «وَرجع(ع) إِلي مَكانه فقام ليلته كلّها يُصلّي ويَستغفر و يَدعو ويتضرع».
چنان كه اصحاب آن حضرت نيز اين چنين بودند؛ «وقام أَصحابه كَذلك يُصلّون و يدعون ويستغفرون»
آنها در آن شب در جوار امام حسين(ع) همانند زنبور عسل، شهد شيرين شهادت را مزمزه و نام خدا را در حال ركوع و سجود و قيام و قعود زمزمه ميكردند؛ «لَهم دَويّ كَدويّ النَحل ما بَين راكع و ساجد و قائم و قاعد» (بحار 44/394)
در ظهر عاشورا كه تنور جنگ به شدت گرم و درگيري و نبرد به نهايت درجه حدّت خود رسيده بود، وقتي صحبت از نماز شد، به فكر اقامه نماز افتاد و فرمود: «ذَكرتَ الصّلاة جَعلكَ الله مِن المُصلّين نِعم هذا أَوّل وقتها ـ ثم قال: ـ سُلوهم أن يَكفّوا عَنّا حَتي نُصلّي»؛ (همان 45/21)
[نماز را به يادمان آوردي خدا تو را از نماز گزاراني قرار دهد كه به ياد او هستند، بله اكنون اول وقت آن است، از دشمنان بخواهيد كه دست از جنگ بشويند تا نمازمان را بخوانيم.] و چون آنها حاضر به تعطيل كردن جنگ نشدند، سعيد بن عبدالله حنفي و زهير بن قين پاسداري از جان امام(ع) در حال نماز را به عهده گرفتند و در نهايت، اين دو شهيد سعيد فداي نماز شدند. (همان)
اين نماز سه خصوصيت برجسته داشت: جماعت، اول وقت بودن، علني بودن.
با آن كه امام حسين(ع) ميتوانست اين نماز را به صورت انفرادي، اندكي ديرتر و در خيمه بخواند، ولي چنين نكرد و آن را با سه خصوصيت ذكر شده به جا آورد. لذا در غالب زيارتهاي آن حضرت «اَشْهَد اَنّك قَد اَقَمت الصلوة» عنوان يكي از نقاط بر جسته زندگي آن حضرت ذكر ميشود.
البته اقامه نماز غير از نماز خواندن است. خيلي از افراد نماز ميخوانند اما اقامه نماز در جامعه و تلاش براي سقوط نكردن و فراموش نشدن آن توفيقي است كه رفيق هر كسي نميشود.
|
