جواب:
امام حسين از روز اولي كه ميخواهد بيرون بيايد، سخن از مرگ زيبا ميگويد. هر مرگي را نميگفت زيبا، مرگ در راه حق و حقيقت را زيبا ميدانست: «خُطَ الموتُ عَلي وُلدِ آدَمَ مَخَطَّ القَلادَةِ عَلي جيدِ الفتاةِ» (بحارالانوار، 24/366) چنين مرگي مانند يك گردنبد كه براي زينت است، براي انسان زينت است. صريحتر، آن اشعاري است كه در بين راه وقتي كه به طرف كربلا ميآمد ميخواند، كه احتمالاً از خود ايشان است و احتمالا هم از امير المؤمنين علي(ع) است:
و اِنْ تَكُنِ الدُنيا تُعَدُ نفَيسَةًفدارُ ثَوابِ الله اَعلي وَ اَنبَلُ
اگر چه دنيا قشنگ و نفيس و زيباست اما هر چه دنيا قشنگ و زيبا باشد آن خانه پاداش الهي خيلي قشنگتر و زيباتر و عاليتر است.
وَ اِنْ تَكُنِ الَاموالُ لِلتَّركَ جَمعُهافَما بالُ متروكِ بِهِ المَرءُ يَبخَلُ
اگر مال دنيا را آخرش بايد گذاشت و رفت، چرا انسان نبخشد، چرا انسان به ديگران كمك نكند، چرا انسان خير نرساند؟
وَ اِن تَكُنِ الاَبدانُ لِلمَوتِ اُنشِاَتفَقَتلُ امرِيٍ بِالسَّيفِ فِي اللهِ اَفضَل
(مناقب ابن شهر آشوب، 2/213)
اگر اين بدنها آخر كار بايد بميرد، آخرش اگر در بستر هم شده بايد مرد، در مبارزه با يك بيماري و يك ميكروب هم شده بايد مرد، پس چرا انسان زيبا نميرد؟ پس كشته شدن انسان به شمشير در راه خدا بسيار جميلتر و زيباتر است.
|
