197. عيون أخبار الرضا عليه السلام - به سندش، از امام حسين عليه السلام -: بُرَيده به من گفت: پيامبر خدا به ما فرمان داد که بر پدرت براي حکومت يافتن بر مؤمنان، سلام دهيم.

198. الأمالي، طوسي - به سندش، از امام حسين عليه السلام -: اميرمؤمنان برايم چنين نقل کرد که پيامبر صلي الله عليه وآله به من فرمود: «اي علي! خداوند متعال، من و تو را به هنگام آفرينش آدم عليه السلام، از نور خود آفريد و در پشتِ آدم قرار داد تا به عبد المطّلب رسيد. سپس از عبد المطّلب، دو پاره شد. من در [پشتِ] عبد اللَّه قرار گرفتم و تو در [پشتِ] ابو طالب. پيامبري، جز براي من و وصايت، جز براي تو شايسته نيست. هر که وصايت تو را انکار کند، پيامبريِ مرا انکار کرده است و هر که پيامبريِ مرا انکار کند، خداوند، او را به رو، در آتش خواهد انداخت».

199. التوحيد - به نقل از اصبغ بن نُباته -: هنگامي که علي عليه السلام به [مسند] خلافت نشست و مردم با او بيعت کردند، در حالي که عمامه پيامبر خدا را بر سر نهاده و رداي او را پوشيده بود و کفش هاي او را به پا کرده و شمشيرش را حمايل ساخته بود، بر فراز منبر رفت و نشست.... و به حسن عليه السلام فرمود: «اي حسن! برخيز و بر منبر شو و سخن بگو...».

سپس به حسين عليه السلام فرمود: «برخيز و به منبر برو و سخني بگو که پس از من، قريش، تو را ناديده نگيرند و نگويند که حسين بن علي، چيزي نمي داند؛ امّا کلام تو بايد در جهت سخنان برادرت باشد».

حسين عليه السلام بر فراز منبر شد و حمد و ثناي خدا را گفت و بر پيامبرش، درودي کوتاه فرستاد و آن گاه فرمود: اي مردم! از جدّم پيامبر خدا شنيدم که مي فرمود: «علي، شهر هدايت است. هرکس به آن درآيد، رستگار مي گردد و هر کس از آن روي گردانَد، نابود مي گردد».

اين جا بود که علي عليه السلام به سويش رفت و وي را به سينه چسباند و او را بوسيد و آن گاه فرمود: «اي مردم! گواهي دهيد که اين دو، دُردانه هاي پيامبر خدا و امانت هاي اويند که پيش من به امانت گذاشته بود و من، آن دو را نزد شما به امانت مي نهم. اي مردم! پيامبر خدا، درباره اين دو از شما خواهد پرسيد».

200. الفتوح - در ذکر حوادث پيکار صِفّين -: عبيد اللَّه بن عمر بن خطّاب، به امام حسين عليه السلام پيام فرستاد که: من با تو کاري دارم. هر گاه خواستي، به ديدارم بيا تا آگاهت کنم.

امام حسين عليه السلام به سوي او روانه شد تا در برابرش ايستاد و گمان کرد که [عبيد اللَّه] مي خواهد با او بجنگد. ابن عمر به او گفت: من تو را به جنگ نخواندم؛ امّا نصيحتي به تو دارم که از من بشنو.

امام حسين عليه السلام فرمود: «آنچه مي خواهي، بگو».

ابن عمر گفت: بدان که پدرت، خون قريش را ريخته است و مردم، او را دشمن مي دارند و مي گويند که او قاتل عثمان است. آيا مي تواني او را خلع کني و با او مخالفت ورزي تا حکومت را به تو بسپاريم؟

امام حسين عليه السلام فرمود: «هرگز! به خدا سوگند، به خدا و پيامبرش و وصيّ پيامبر خدا کفر نمي ورزم. دور شو. واي بر تو از شيطان رانده شده! بي ترديد، شيطان، بدکاري ات را برايت آراسته و تو را فريب داده تا با پيروي از متجاوزان و ياريِ اين بيرون رفته از دين (معاويه)، تو را از دينت بيرون کند؛ معاويه اي که خود و پدرش، همواره در ستيز و دشمني با خدا و پيامبرش و مؤمنان بوده اند. به خدا سوگند، اسلام نياوردند؛ بلکه از سرِ هراس و طمع، تسليم شدند.

و تو امروز براي نکوهيده نشدن مي جنگي و با بوي خوش براي جنگ بيرون مي آيي تا پيش زنان شام، خودنمايي کني. اندکي خوش باش که اميدوارم خداي، تو را به زودي بکشد.

عبيد اللَّه بن عمر، خنديد و به سوي معاويه بازگشت و گفت: من مي خواستم حسين را فريب دهم و به او چنين و چنان گفتم؛ امّا اميدي به فريبش ندارم.

معاويه گفت: حسين بن علي، فريب نمي خورد. او پسر پدرش است.

201. المناقب، کوفي - به نقل از مردي هاشمي به نام عبد اللَّه بن حسين -: مردي نزد امام حسين عليه السلام آمد و گفت: درباره علي بن ابي طالب، برايم سخن بگو.

امام عليه السلام فرمود: «واي بر تو! چه مي خواهي از علي به تو بگويم، در حالي که او پدر من است؟».

مرد گفت: امّا برايم بگو.

فرمود: «خداوند - تبارک و تعالي - همه آداب را به پيامبرش آموخت و چون آنها را استوار کرد، کار را به او وا نهاد و فرمود: «آنچه را پيامبر برايتان آورد، بگيريد و آنچه را از آن باز داشت، رها کنيد». بي گمان، پيامبر خدا، همان آدابي را که آموخته بود، به علي عليه السلام ياد داد و چون علي عليه السلام آنها را استوار کرد، کار را به او وا نهاد و

فرمود: هر که من مولاي اويم، پس علي، مولاي اوست».

نکته

احاديث رسيده از امام حسين عليه السلام درباره امامت اميرمؤمنان و فضيلت هاي ايشان، فراوان است و چون آنها را در دانش نامه اميرالمؤمنين عليه السلام آورده ايم، از تکرار آنها خودداري مي کنيم.