187. کفاية الأثر - به نقل از ابراهيم بن يزيد سمّان، از پدرش، از امام حسين عليه السلام -: عربي باديه نشين بر پيامبر خدا درآمد و مي خواست مسلمان شود و مارمولکي داشت که از صحرا صيد کرده و در آستين خود، جاي داده بود. پيامبر خدا، اسلام را بر آن باديه نشين عرضه کرد.

عرب گفت: اي محمّد! به تو ايمان نمي آورم تا اين که اين مارمولک، به تو ايمان بياورد. سپس، مارمولک را از آستينش پرتاب کرد. مارمولک از مسجد بيرون پريد و گريخت.

پيامبر صلي الله عليه وآله فرمود: «اي مارمولک! من کيستم؟».

گفت: تو محمّد بن عبد اللَّه بن عبد المطّلب بن هاشم بن عبد مناف هستي.

فرمود: «اي مارمولک! چه کسي را مي پرستي؟».

گفت: کسي را مي پرستم که دانه را آفريد و خلق را پديد آورد و ابراهيم را خليل خود گرفت و با موسي راز گفت و تو را - اي محمّد - برگزيد.

عرب گفت: گواهي مي دهم که خدايي جز خداوند يکتا نيست و تو، پيامبر برحقّ خدايي. پس اي پيامبر خدا! به من بگو آيا پيامبري پس از تو هست؟

فرمود: «نه. من، آخرين پيامبرم؛ امّا پس از من، اماماني از نسل من هستند که به عدالت، قيام مي کنند و به عدد نقيبان بني اسرائيل اند. نخستين آنها، علي بن ابي طالب است که امام و جانشين پس از من است و نُه تن از امامان از پشتِ او هستند» و دستش را بر سينه من نهاد و افزود: «و نهمين آنان، قائم است و در آخِر زمان، به دينْ قيام مي کند، همان گونه که من در اوّل زمان به آن قيام کردم».

پس اعرابي چنين سرود:

هان، اي پيامبر خدا! تو راستگويي

پس بر مهدي و هادي ات (ره يافته و راهنمايت) مبارک باد!

دين حنيف را براي ما آوردي

از پيِ آن که طاغوت هايي همچون خر را مي پرستيديم.

اي بهترين برانگيخته و اي بهترين فرستاده

به سوي اِنس و جِن! دعوتت را اجابت کرديم.

در زندگي و مرگ، ميان همه مبارک باشي

ولادت و آمدنت مبارک باد!

پيامبر خدا فرمود: «اي برادر بني سُليمي! آيا مالي داري؟».

گفت: به آن که تو را به نبوّت، گرامي داشت و به رسالت، اختصاص داد، ميان چهار هزار خانه بني سليم، فقيرتر از من نيست.

پيامبر صلي الله عليه وآله او را بر ماده شتري سوار کرد و او به سوي قومش بازگشت و ماجرا را بازگو کرد.

گفتند: عرب، به طمع شتر، اسلام آورد!

پس بقيّه روز را در صُفّه [1] . ماند و چيزي نخورد و صبحِ فردا به نزد پيامبر خدا آمد و گفت:

اي مردي که او را از دست نمي دهيم!

تو پيامبرِ بر حقّ خدايي. اين را مي دانيم.

و دين تو، اسلام، ديني است که آن را بزرگ مي داريم

امّا با اسلام، چيزي هم مي خواهيم که بخوريم.

تو حقيقت را آوردي و [نيز] چيزي براي خوراندن.

پيامبر صلي الله عليه وآله لبخند زد و فرمود: «اي علي! نياز باديه نشين را برآور».

علي عليه السلام او را به منزل فاطمه عليها السلام برد و سيرش کرد و ماده شتري و مقدار زيادي خرما به او بخشيد.

188. کفاية الأثر - به نقل از موسي بن عبد ربّه -: شنيدم که امام حسين عليه السلام در مسجد پيامبر صلي الله عليه وآله و در زمان حيات پدرش امام علي عليه السلام مي فرمود: از پيامبر خدا شنيدم که فرمود: «نخستين چيزي که خدا آفريد، حجاب هايش بود که بر ستون هاي آن نوشت: لا اله الا اللَّه، محمّد رسول اللَّه، و علي وصيّ رسول اللَّه.

سپس، عرش را آفريد و بر ستون هايش نوشت: لا إله إلا اللَّه، محمّد رسول اللَّه، علي وصيّ رسول اللَّه.

سپس زمين ها را آفريد و بر کوه هاي بزرگ آن نوشت: لا اله الا اللَّه، محمّد رسول اللَّه، علي وصيّ رسول اللَّه.

سپس لوح را آفريد و بر کرانه هاي آن نوشت: لا اله الا اللَّه، محمّد رسول اللَّه، علي وصيّ رسول اللَّه.

پس هر کس ادّعا مي کند که پيامبر صلي الله عليه وآله را دوست مي دارد، امّا وصي (علي عليه السلام) را دوست ندارد، دروغ مي گويد و هر کس ادّعا مي کند که پيامبر صلي الله عليه وآله را مي شناسد، ولي وصي را نمي شناسد، کفر ورزيده است».

سپس فرمود: «اهل بيت من، مايه امان شمايند. پس آنها را به سبب محبّت من، دوست بداريد و بديشان، چنگ در زنيد تا هرگز گمراه نشويد».

گفته شد: اهل بيت تو چه کساني اند، اي پيامبر خدا؟

فرمود: «علي و دو نوه من و نُه تن از فرزندان حسين، که اماماني امين و معصوم اند. آگاه باشيد که ايشان، اهل بيت و عترت من و از گوشت و خون من اند».

189. کفاية الأثر - به نقل از يحيي بن يعمن -: نزد امام حسين عليه السلام بودم که مرد عربي نقابدار و به شدّت گندم گون، بر او درآمد و سلام کرد. امام حسين عليه السلام پاسخ سلامش را داد. آن مرد پرسيد:... تعداد امامان پس از پيامبر خدا را به من بگو.

فرمود: «دوازده نفر، به عدد نقيبان بني اسرائيل».

گفت: آنان را برايم نام ببر.

امام حسين عليه السلام مدّتي سر به زير افکند و سپس، سر برداشت و فرمود: «باشد، اي برادر عرب! خبرت مي کنم. امام و جانشين پس از پيامبر خدا، اميرمؤمنان علي و حسن عليهما السلام و من و نُه فرزند من اند که از جمله آنها، پسرم علي است و پس از او پسرش محمّد، و پس از او پسرش جعفر، و پس از او پسرش موسي، و پس از او پسرش علي، و پس از او پسرش محمّد، و پس از او پسرش علي، و پس از او پسرش حسن، و پس از او جانشين، مهدي است که نهمين نفر از نسل من است و در آخر زمان، دين را برپا مي دارد.

190. الأمالي، صدوق - به سندش، از امام حسين عليه السلام -: علي عليه السلام فرمود: به پيامبر خدا گفتم: از تعداد امامان پس از خودت، مرا آگاه کن.

فرمود: «اي علي! آنان، دوازده نفرند که نخستين آنان، تويي و آخرين آنها، قائم است».

191. کفاية الأثر - به سندش، از امام حسين، از امام حسن عليهما السلام -: پيامبر خدا فرمود: «امامانِ پس از من، به تعداد نقيبان بني اسرائيل و حواريان (ياران خاص) عيسي عليه السلام هستند. هر کس آنان را دوست بدارد، مؤمن است و هر کس دشمنشان بدارد، منافق است. آنان، حجّت هاي خدا ميان خلقش و نشانه هاي او ميان آفريده هايش هستند».

192. کمال الدين - به سندش، از امام حسين عليه السلام -: من و برادرم، خدمت جدّم پيامبر خدا رسيديم. پيامبر صلي الله عليه وآله مرا بر يک ران خود و حسن را بر ران ديگر نشانْد. سپس ما را

بوسيد و فرمود: «پدرم فداي شما دو امامِ نيکو گردد! خداوند، شما دو تن را از [نسل] من و پدر و مادرتان برگزيده است و از پشتِ تو - اي حسين - نُه امامْ برگزيده است که نهمينِ آنها قائمِ ايشان است و همه شما در فضيلت و منزلت، نزد پروردگار متعال، يکسانيد».

193. کمال الدين - به سندش، از امام حسين عليه السلام -: از اميرمؤمنان، درباره اين سخن پيامبر خدا که: «من در ميان شما دو چيز گران سنگ به يادگار مي نهم: کتاب خدا و عترتم»، پرسيده شد که «عترت» چه کساني هستند؟

اميرمؤمنان فرمود: «من و حسن و حسين و امامان نُه گانه از فرزندان حسين، که نهمين آنها مهديِ ايشان و قائمِ آنهاست. آنان، هرگز از کتاب خدا جدا نمي شوند و کتاب خدا هم از ايشان جدا نمي شود تا در کنار حوض [کوثر] بر پيامبر خدا وارد آيند».

194. الصراط المستقيم - از امام حسين عليه السلام -: پيامبر صلي الله عليه وآله به ما سفارش نمود که امامانِ پس از او به عدد نقيبان بني اسرائيل است.

195. کفاية الأثر - به نقل از اسماعيل بن عبد اللَّه، از امام حسين عليه السلام -: چون خداي - تبارک و تعالي - اين آيه را نازل کرد: «و خويشان، نسبت به يکديگر سزاوارترند»، تأويل آن را از پيامبر خدا پرسيدم. فرمود: «به خدا سوگند، غير از شما را منظور نداشت و شما خويشان هستيد. چون درگذشتم، پدرت علي به من و به جايگاهم اولويت دارد و چون پدرت درگذشت، برادرت حسن، اولويت دارد و چون حسن درگذشت، تو بدان اُولي هستي».

گفتم: اي پيامبر خدا! پس از من، چه کسي نسبت به من، سزاوارتر است؟

فرمود: «پسرت علي، پس از تو به جايگاهت سزاوارتر است و چون درگذشت، پسرش محمّد، به جايگاهش سزاوارتر است و چون او درگذشت، پسرش جعفر، به جايگاهش سزاوارتر است و چون جعفر درگذشت، پسرش موسي، پس از او به جايگاهش سزاوارتر است و چون موسي درگذشت، پسرش علي، پس از او به جايگاهش سزاوارتر است و چون علي درگذشت، پسرش محمّد، پس از او به جايگاهش سزاوارتر است و چون محمّد درگذشت، پسرش علي، پس از او به جايگاهش سزاوارتر است و چون علي درگذشت، پسرش حسن، پس از او به جايگاهش سزاوارتر است و چون حسن درگذشت، غيبت نهمين فرزندت واقع مي شود و اين نُه امام، از پشتِ تو هستند. خداوند، علم و فهم من را به آنان عطا کرد. سرشت آنها از سرشتِ من است. چرا مردمي مرا در مورد آنان آزار مي دهند؟ خداوند، شفاعت مرا شامل ايشان نکند!».

196. کفاية الأثر - به نقل از محمّد بن مسلم -: بر زيد بن علي [بن حسين عليه السلام] درآمدم و گفتم: برخي ادّعا مي کنند که تو صاحب اين امر (امامت) هستي.

گفت: نه؛ امّا من از اهل بيتم.

گفتم: پس از شما، چه کسي اين امر را عهده دار مي شود؟

گفت: هفت نفر از جانشينان، و مهدي هم از آنان است.

سپس بر امام باقر عليه السلام درآمدم و خبر را به او دادم. فرمود: «برادرم زيد، راست گفته است. اين امر را پس از من، هفت نفر از اوصيا به عهده مي گيرند و مهدي هم از آنان است».

سپس گريست و فرمود: «گويي او (زيد) را مي بينم که در کُناسه [2] به دار آويخته شده است.

اي فرزند مسلم! پدرم از پدرش حسين عليه السلام برايم نقل کرد که: پيامبر خدا، دستش را بر شانه ام نهاد و فرمود: اي فرزند عزيزم! از پشتِ تو مردي به نام زيد بيرون مي آيد که مظلوم، کشته مي شود و چون روز قيامت شود، به سوي بهشت، محشور مي شود».