175. الأمالي، مفيد - به نقل از علي بن محمّد هرمزاني، از امام زين العابدين، از امام حسين عليهما السلام -: چون فاطمه عليها السلام دختر پيامبر صلي الله عليه وآله بيمار شد، به علي عليه السلام سفارش کرد که امرش را پنهان و خبرش را مخفي بدارد و هيچ کس را از بيماري اش آگاه نکند و علي عليه السلام چنين کرد و خود، از او پرستاري مي کرد. اسماء بنت عميس نيز - که خدايش بيامرزد -، او را بر مخفي داشتن اين امر، همان گونه که فاطمه عليها السلام سفارش کرده بود، ياري مي داد.

چون وفاتش در رسيد، به اميرمؤمنان وصيّت کرد که کارش را خود به عهده بگيرد و او را شبانه دفن کند و قبرش را بي نشان و مخفي بگذارد. اميرمؤمنان، اين کار را به عهده گرفت و فاطمه عليها السلام را به خاک سپرد و نشانه هاي قبرش را محو کرد.

چون دستش را از خاک قبر تکاند، غم به او هجوم آورد و اشک هايش بر گونه هايش ريخت. رو به قبر پيامبر خدا کرد و گفت: «اي پيامبر خدا! از من به تو سلام، و نيز از دختر و محبوب و روشنيِ چشمت و زائرت و خفته در خاک بقعه ات؛ او که خدا پيوستن شتابان به تو را برايش برگزيد.

اي پيامبر خدا! شکيبايي ام براي از کف دادن يار مهربانت، کم گشته و توانِ حرکتم از فقدان سَرور زنان، سست شده است، جز آن که اقتداي من به سنّت تو و اندوهي که در فراق تو به من دست داد، تسلّي بخش من در اين مصيبت است که من، پس از جان دادنت بر روي سينه ام و بستن چشمانت با دستم، خود، عهده دارِ کارَت شدم و تو را در قبر نهادم و سنگش را محکم کردم. آري! در کتاب خدا، درباره بهترين [عامل] تحمّل [مصيبت] آمده است: «ما از آنِ خداييم و به سوي او باز مي گرديم».

بي گمان، امانت، باز گردانده و گرو، باز گرفته شده و زهرا، رُبوده شد. چه زشت به نظر مي آيد آسمان و زمين، اي پيامبر خدا! اندوهم جاودان و شبم بي خواب است. اندوه از دلم بيرون نمي رود تا خداوند براي من نيز سراي اقامت تو را برگزيند. غمي دهشتناک و اندوهي هيجان زاست. چه زود از هم جدا شديم! به خدا شکوه مي بَرَم.

دخترت، هجوم پشتْ در پشتِ امّتت بر من و خوردن حقّش را به تو خبر مي دهد. وضع او را از خود او بپرس. که بسي دردمند که چيزي در دلش عقده مي شود و راهي براي عقده گشايي نمي يابد، و او به زودي براي تو مي گويد، و خدا حکم مي رانَد، و او بهترينِ حاکمان است.

خدا حافظ، اي پيامبر خدا! خداحافظيِ کسي که جدا شدنش از تو، از روي ناراحتي و ناخوش داشتن نيست. اگر باز مي گردم، از ملالت نيست و اگر مي مانم، از بدگماني به وعده الهي به صابران نيست، که صبر، مبارک تر و زيباتر است. اگر چيرگي اين چيرگان بر ما نبود، براي هميشه نزد قبرت مي ماندم و در کنارت معتکف مي شدم و چون زنِ فرزندْ مرده، بر بزرگي مصيبت، شيون مي کردم. در ديدرَسِ خدا، دخترت مخفيانه دفن مي شود و حقّش به زور خورده مي شود و آشکارا از [رسيدن به] ارثش بازش مي دارند، در حالي که از عهد تو مدّتي نگذشته و تو از ياد نرفته اي.

اي پيامبر خدا! به خدا شِکوه مي برم و زيباترين شکيب را از تو مي آموزم. درودهاي خدا و رحمت و برکات او بر تو و فاطمه باد!».