144. عيون أخبار الرضا عليه السلام - به سندش، از امام حسين عليه السلام -: مهاجران و انصار، گِرد پيامبر خدا جمع شدند و گفتند: بي گمان، اي پيامبر خدا! زندگي ات و نيز ميهماناني که گروه، گروه بر تو درمي آيند، هزينه دارد. اين دارايي ها با جانمان از آنِ تو، و در آن، به نيکي و اجر، حکم بران. هر چه را خواستي، عطا کن و هر چه را خواستي، بي زحمت و سختي، نگاه دار.

خداوند روح الأمين را بر او نازل کرد و گفت: اي محمّد! «بگو: از شما اجري نمي خواهم، جز دوستي درباره خويشاوندان»؛ يعني پس از من، با نزديکانم دوستي بورزيد.

وقتي بيرون آمدند، منافقان گفتند: چيزي پيامبر خدا را به نپذيرفتن پيشنهاد ما وادار نکرد، جز اين که ما را بر دوستي با نزديکانش پس از خويش برانگيزد و آن آيه، جز افترايي برساخته در همان مجلس نبود. اين، سخنِ درشتي از سوي آنان بود. خداي هم اين آيه را نازل کرد: «يا مي گويند: آن را افترا بسته است. بگو: من، آن را دروغ نبسته ام. شما در برابر خدا، اختياردار من نيستيد. او داناتر است به آنچه [به ناحق] در آن فرو مي رويد. گواه بودن او ميان من و شما کافي است، و البته اوست آمرزنده مهربان».

پيامبر صلي الله عليه وآله براي يارانش پيام فرستاد و فرمود: «آيا خبري شده است؟».

گفتند: آري. به خدا سوگند، اي پيامبر خدا! برخي از ما سخنِ درشتي گفته اند که آن را ناخوش داريم.

پس پيامبر خدا، آيه را بر ايشان خواند و آنان، گريستند و گريه شان شدّت گرفت. پس خداوند، نازل کرد: «و اوست که توبه را از بندگانش مي پذيرد و از زشتکاري ها در مي گذرد و مي داند چه مي کنيد».

145. تأويل الآيات الظاهرة - به نقل از عبد الملک بن عمير، از امام حسين عليه السلام (درباره گفته خداي: «بگو: از شما اجري نمي خواهم، جز دوستي درباره خويشاوندان» -: نزديکي و خويشي اي که خداوند به پيوند با آن و بزرگ داشت حقّش فرمان داده و خير را در آن نهاده، نزديکي و خويشيِ ما اهل بيت است که خداوند، حقّ ما را بر هر مسلماني واجب کرده است.

146. المعجم الکبير - به نقل از بُشر بن غالب -: امام حسين عليه السلام فرمود: «هر کس ما را براي دنيا دوست داشته باشد، بي گمان، دنيادار، محبوبِ نيکوکار و بدکار است و هرکس ما را براي خدا دوست بدارد، ما و او، در روز قيامت مانند اين دو هستيم» و به انگشتِ اشاره و مياني اش اشاره کرد.

147. الأمالي، طوسي - به نقل از بُشر بن غالب -: امام حسين عليه السلام فرمود: «هر که ما را به خاطرِ خدا دوست بدارد، من و او، اين چنين (دو انگشت خود را به هم چسبانْد) بر پيامبرمان وارد خواهيم شد و هر که ما را به خاطر دنيا دوست بدارد، [بداند که] دنيا، نيکوکار و بدکار را در بر مي گيرد».

148. المحاسن - به نقل از بشر بن غالب اسدي -: امام حسين عليه السلام برايم نقل کرد و فرمود: «اي بشر بن غالب! هر که ما را دوست بدارد و اين محبّت او جز به خاطرِ خدا نباشد، [در روز قيامت،] ما و او مانند اين دو (دو انگشت اشاره اش را به موازات هم قرار داد) وارد مي شويم و هر که ما را دوست بدارد و اين محبّت او جز براي دنيا نباشد، [بايد بداند که] هرگاه برپا کننده عدالتْ قيام کند، عدالتْ و دادگري او شاملِ نيکوکار و بدکار خواهد شد». [1] .

149. أعلام الدين - از امام صادق عليه السلام -: نمايندگاني به حضور امام حسين عليه السلام رسيدند و گفتند: اي فرزند پيامبر خدا! همراهان ما نزد معاويه رفتند و ما نزد شما آمديم.

امام عليه السلام فرمود: «پس در اين صورت، من بيش از آنان به شما جايزه مي دهم».

گفتند: فدايت شويم! ما در طلب دينمان آمده ايم.

امام حسين عليه السلام سرش را زير انداخت و متفکّرانه بر روي زمين، نقش و نگاري کشيد و مدّتي دراز، تأمّل کرد. سپس، سرش را بالا آورد و فرمود: «نَمي از يَمي. هر کس، نه از سرِ خويشاوندي با ما، و نه به دليل احساني که به او کرده ايم و تنها به خاطر خدا و پيامبرش ما را دوست بدارد، روز قيامت، با ما مانند اين دومي آيد»، و دو انگشت اشاره اش را کنار هم قرار داد.

150. الأمالي، طوسي - به سندش، از امام حسين، از امام علي عليهما السلام -: پيامبر خدا فرمود: «خدا را به خاطر نعمت هايش که به شما مي دهد، دوست بداريد و مرا به خاطرِ خدا دوست بداريد و اهل بيتم را به خاطر من، دوست بداريد».

151. سنن الترمذي - به سندش، از امام زين العابدين، از امام حسين، از امام علي عليهم السلام -: پيامبر خدا دست حسن و حسين عليهما السلام را گرفت و فرمود: «کسي که من و اين دو نفر و پدر و مادر اين دو را دوست بدارد، در روز قيامت، با من در يک درجه خواهد بود».

152. الأمالي، طوسي - از امام حسين، از امام علي عليهما السلام -: پيامبر صلي الله عليه وآله فرمود: «اي ابو ذر! هرکه ما اهل بيت را دوست دارد، پس خدا را بر نخستين نعمت، سپاس گويد».

ابو ذر پرسيد: اي پيامبر خدا! نخستين نعمت، کدام است؟

فرمود: «حلال زادگي. تنها حلال زاده، ما اهل بيت را دوست دارد».

153. معاني الأخبار - به نقل از زيد بن علي، از امام زين العابدين، از امام حسين، از امام علي عليهم السلام -: پيامبر خدا فرمود: «اي علي! هر کس مرا دوست بدارد و تو را نيز دوست بدارد و امامانِ از نسل تو را نيز دوست داشته باشد، بايد خدا را بر حلال زاده بودنش سپاس بگزارد؛ چرا که تنها حلال زاده ما را دوست مي دارد و تنها، حرام زاده ما را دشمن مي دارد».154. شرح الأخبار - از امام حسين عليه السلام -: هر کس ما اهل بيت را به دل دوست بدارد و با زبان و دستش همراه ما بجنگد، با ما در بهشت و در رَفيق اعلا [2] خواهد بود.

و هر کس ما را به دل دوست بدارد و با زبانش همراه ما بجنگد، ولي از جنگيدن با سلاح به همراه ما ناتوان باشد، با ما در بهشت است، امّا در درجه اي فروتر.

و هر کس به دل ما را دوست بدارد و از اين که با دست و زبان بجنگد، ناتوان است، با ما در بهشت است، اما از درجه قبلي هم فروتر.

و هر کس به دل ما را دشمن بدارد و با دست و زبان، عليه ما بکوشد، در ژرف ترين دَرَکات آتش [دوزخ] است.

و هر کس به دل و زبان با ما دشمني کند، امّا اقدام عملي نکند، در آتش است، امّا اندکي بالاتر.

و هر کس به دل ما را دشمن بدارد و دست و زبان خويش را از ما نگاه دارد، در آتش است، امّا بالاتر از قبلي.

155. شرح الأخبار - از امام حسين عليه السلام -: هر کس ما را با دلش دوست بدارد و با زبان و دستش از ما دفاع کند، با ما در رَفيقِ اعلا خواهد بود.

و هر کس ما را به دل دوست بدارد و با زبانش از ما دفاع کند و نتواند که با دستش از ما دفاع کند، با ما در بهشت است، امّا در درجه اي پايين تر.

و هر کس ما را به دل دوست بدارد و ناتوان باشد از اين که با زبان و دستش از ما دفاع کند، با ما در بهشت است، امّا از درجه قبلي هم پايين تر.

و هر کس با دلش ما را دشمن بدارد و با زبان و دستش عليه ما ياري دهد، در ژرف ترين جايگاه آتش [دوزخ] است.

و هر کس ما را به دل، دشمن بدارد و با زبانش عليه ما ياري دهد، ولي با دستش عليه ما کاري نکند، در آتش است، امّا اندکي بالاتر.و هر کس ما را به دل دشمن بدارد، امّا با زبان و دستش عليه ما کاري نکند، در آتش است، امّا بالاتر از قبلي.

156. الأمالي، مفيد - به نقل از عبدالرحمان بن ابي ليلي، از امام حسين عليه السلام -: پيامبر خدا فرمود: «به مودّت ما اهل بيت ملتزم باشيد که هر کس خدا را ديدار کند، در حالي که ما را دوست مي دارد، به شفاعت ما به بهشت درمي آيد و سوگند به کسي که جانم به دست اوست، هيچ بنده اي از عملش سود نمي برد، جز با معرفت به ما».

157. فضائل الشيعة - به نقل از جابر، از امام باقر، از امام زين العابدين از امام حسين عليهم السلام -: پيامبر خدا فرمود: «محبّت من و محبّت اهل بيت من، در هفت جاي هولناک، سودمند است: مرگ، قبر، بيرون آمدن از قبر، گرفتن نامه اعمال، محاسبه اعمال، وزن شدنِ اعمال، و به گاه عبور از صراط».

158. نزهة الناظر - به نقل از ابان بن تغلب -: امام شهيد (امام حسين) عليه السلام فرمود: «هر کس ما را دوست بدارد، از ما اهل بيت است».

گفتم: از شما اهل بيت؟!

فرمود: «از ما اهل بيت».

تا سه بار تکرار کرد و سپس فرمود: «آيا گفته ابراهيم، بنده شايسته [ي خدا] را نشنيدي که: «هر کس از من پيروي کند، از من است»؟

159. کشف الغمّة - از امام حسين عليه السلام -: هر کس نزد ما بيايد، يکي از اين چهار ويژگي را از دست نمي دهد: آيتي استوار، حکمي عادلانه، برادري قابل استفاده، و همنشيني با عالمان.

160. المناقب، ابن مَغازِلي - به نقل از ابوسعيد دينار، از امام حسين عليه السلام -: هر کس ما را دوست بدارد، خداوند، سودي از آن به او مي رساند، هر چند در ديلم اسيرباشد. بي گمان، محبّت ما گناهان را مي ريزد، همان گونه که باد، برگ را فرو مي ريزد.