110. الإرشاد - از امام حسين عليه السلام -: به خدا سوگند، مرا رها نمي کنند تا اين لخته خون [قلبم] را از درونم بيرون بکشند و چون چنين کنند، خداوند، کسي را بر ايشان مسلّط مي کند که چنان خوارشان سازد که خوارترينِ امّت ها شوند.

111. الطبقات الکبري - به نقل از يزيد رشک -: کسي که خود با امام حسين عليه السلام گفتگو کرده بود، برايم گفت: به امام حسين عليه السلام گفتم: پدر و مادرم فدايت، اي فرزند پيامبر خدا!، چه چيز تو را به اين سرزمين و صحراي خالي از سکنه (کربلا) آورد؟

فرمود: «اين، نامه هاي کوفيان به من است و من، آنها را قاتل خود مي دانم که چون مرا بکشند، هيچ يک از حرمت هاي الهي را وا نمي گذارند، جز آن که هتکش کنند. پس خداوند، کسي را بر ايشان مسلّط مي کند که چنان خوارشان سازد که خوارتر از کهنه حيض کنيز شوند».

112. تاريخ الطبري - به نقل از حميد بن مسلم -: شنيدم که امام حسين عليه السلام پيش از کشته شدنش مي فرمود: «هان! به خدا سوگند، اگر مرا بکشيد، خداوند، در ميانتان ترس از يکديگر و خون ريزي مي اندازد و به اين راضي نمي شود تا عذاب دردناکتان را مضاعف کند».

113. مقتل الحسين عليه السلام، خوارزمي - در ذکر وقايع عاشورا -: سپس، امام حسين عليه السلام چون شير خشمناک به آنها يورش بُرد... و تيرها از هر سو او را در برگرفته و به گلو و سينه او رسيده بودند. در اين حال، امام عليه السلام مي فرمود: «اي امّت بد! پس از پيامبرصلي الله عليه وآله با خاندانش بد کرديد. هان! پس از کشتن من، ديگر از کشتن هيچ بنده خداي شايسته اي بيم نداريد؛ بلکه وقتي مرا کشتيد، کشتن هر کس ديگري برايتان آسان مي شود. به خدا سوگند، من اميد دارم که خدايم با خوار کردن شما، مرا گرامي بدارد و سپس، از جايي که نمي دانيد، از شما انتقام بگيرد».

[در اين جا] حُصَين بن مالک سَکوني فرياد کشيد: اي پسر فاطمه! خدا با چه چيز از ما انتقام مي گيرد؟

فرمود: «اختلاف و درگيري ميان شما مي اندازد و جنگ و خون ريزي ميانتان راه مي افتد و عذاب دردناکش را بر شما فرو مي ريزد».

114. الملهوف: چون [امام حسين عليه السلام] شب را به صبح آورد، مردي کوفي به نام ابو هرّه اَزْدي را ديد که بر ايشان وارد شد و سلام داد و گفت: اي فرزند پيامبر خدا! چه چيز تو را از حرم خدا و حرم جدّت پيامبر خدا، بيرون کشيده است؟

امام حسين عليه السلام فرمود: «واي بر تو، اي ابو هِرّه! اُمَويان مالم را گرفتند، صبر کردم؛ دشنامم دادند، صبر کردم. در پي ريختن خونم بودند، گريختم و به خدا سوگند، اين گروه ستمکار، مرا مي کشند و خدا هم لباس خواريِ فراگيري را بر آنها مي پوشانَد و شمشيري بُرنده را بر آنها حاکم مي کند. خداوند، کسي را بر آنها مسلّط مي کند که چنان خوارشان سازد که از قوم سبأ هم خوارتر شوند». [1] .

115. الملهوف: امام حسين عليه السلام به يارانش فرمود: «به سوي مرگ برويد که از آن، گريزي نيست و اين تيرها، پيک هاي مردم به سوي شما هستند».

ياران امام حسين عليه السلام يکي يکي جنگيدند تا تعدادي از آنها کشته شدند.

در اين هنگام، امام حسين عليه السلام دست بر محاسن خود کشيد و چنين فرمود: «خشم خدا بر يهود، سخت شد، هنگامي که براي او فرزند قرار دادند، وخشمش بر مسيحيان بالا گرفت، هنگامي که او را يکي از سه خدا قرار دادند، و خشمش بر مجوسيان سخت شد، هنگامي که به جاي خدا، خورشيد و ماه را مي پرستيدند، و خشمش بر مردمي بالا گرفت که بر کُشتن پسر دختر پيامبرشان همداستان شدند».

ر. ک: ص339 (اتمام حجّت بر دشمنان).