516. تاريخ دمشق - به نقل از اصمعي -: کنيزي بر معاويه عرضه شد. خوشش آمد و از قيمتش پرسيد. او را به صد هزار درهم خريد. سپس، رو به عمروعاص کرد و پرسيد: اين کنيز، شايسته کيست؟

گفت: فرمان روايِ مؤمنان (معاويه).

معاويه به کس ديگري نگريست و او نيز چنين گفت؛ امّا معاويه گفت: نه.

گفتند: پس براي چه کسي [شايسته است] ؟

گفت: براي حسين بن علي بن ابي طالب، که او بدان، سزاوارتر است؛ زيرا هم شرافت خانوادگي دارد، و هم ميان ما و پدرش چيزهايي (کدورت هايي) بود.

پس به او هديه اش کرد و کسي را سرپرست کنيز نمود. چون چهل روز گذشت، او را سوار کرد و اموال فراوان و لباس و غير آن، همراهش کرد و [به امام حسين عليه السلام] نوشت: فرمان رواي مؤمنان، کنيزي خريد و از او خوشش آمد؛ امّا تو را بر خود، مقدّم داشت.

چون کنيز به امام حسين عليه السلام رسيد، بر ايشان وارد شد. امام عليه السلام از زيبايي اش به شگفت آمد و به او گفت: «نامت چيست؟».

گفت: هَوا (خواستني).

فرمود: «تو واقعاً خواستني هستي، همان گونه که نام نهاده شده اي. آيا چيزي بلدي؟».

کنيز گفت: آري. قرآن مي خوانم و شعر مي سرايم.

فرمود: «بخوان».

کنيز خواند: «و کليدهاي غيب، تنها نزد اوست و کسي جز او آنها را نمي داند».

امام عليه السلام فرمود: «برايم بسُراي».

گفت: در امانم؟

فرمود: «آري».

کنيز سرود:

تو بهترين متاعي، اگر ماندگار بودي

امّا انسان را ماندگاري نيست.

پس امام حسين عليه السلام گريست و سپس فرمود: «تو آزادي و آنچه معاويه با تو فرستاده، براي توست».

سپس به او فرمود: «آيا براي معاويه هم چيزي گفته اي؟».

کنيز گفت: آري. گفته ام:

جوان را ديدم که مي رود و همه توانش را به کار مي گيرد

تا توانگر شود، امّا وارثان، آسوده نشسته اند.

امّا جوان، چيزي برايش نمي ماند، جز پرهيزگاري

که به گاهِ جدايي از دنيا، به او باز مي گردد.

امام عليه السلام فرمان داد تا هزار دينار به او ببخشند و روانه اش کرد. سپس فرمود: «فراوان ديدم که پدرم مي خوانَد:

هر کس دنيا را براي خوشي بجويد

به جانم سوگند که به زودي به نکوهش آن مي پردازد.

دنيا، چون به انسان پشت کند، آزمون است

و چون روي بياورد، ديري نمي پايد».

سپس گريست و به نماز ايستاد.