امام حسين عليه السلام فرمود: (اي خواهرم! شيطان صبر و حلم تو را نزدايد.)

و در تداوم دلداري اين وصيّت را کرد:

(خواهر من! راه صبر و شکيبايي را در پيش گير، و بدان که همه مردم دنيا مي ميرند و آنانکه در آسمان ها هستند زنده نمي مانند، همه موجودات از بين رفتني هستند، مگر خداي بزرگ که دنيا را با قدرت خويش آفريده است، و همه مردم را مبعوث و زنده خواهد نمود و اوست خداي يکتا. پدر و مادرم و برادرم حسن، بهتر از من بودند که همه به جهان ديگر شتافتند و من و آنان و همه مسلمانان بايد از رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم پيروي کنيم که او نيز بجهان باقي شتافت. خواهرم! ترا قسم مي دهم که بعد از شهادت من گريبان چاک نکني، صورتت را خراش ندهي و ناله و فريادت بلند نشود). [1] .