قال الامام الحسين عليه السلام: ذَکَّرْتُهُمْ فَلَمْ يَذَّکَّرُوا وَوَعَظْتُهُمْ فَلَمْ يَتَّعِظُوا وَلَمْ يَسْمَعُوا قَوْلي، فَما لَهُمْ غَيْرُ قَتلي سَبيلٌ وَلابُدَّ أَنْ تَرَوْني عَليَ الثَّري جَديلاً، وَلکِنْ أُوصيکُنَّ بِتَقْوَي اللهِ رَبِّ الْبَرِيَّةِ وَالصَّبْرِ عَلَي الْبَلِيَّةِ وَکَظْمِ نُزُولِ الرَّزِيَّةِ، وَبِهذا أوْعدَ جَدُّکُمْ، وَلا خُلْفَ لِما أوْعَدَ وَدَّعْتُکُمْ إلهي اَلْفَرْدَ الصَّمَدَ. «وَما ظَلَمُونا وَلکِنْ کانُوا اَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ» [1] .

امام حسين عليه السلام فرمود: (خواهرم! اين مردم را به ياد خدا خواندم، خدا را بياد نياوردند، پندها دادم پند نگرفتند، و گوش به سخن من ندادند، هم اکنون بجز کشته شدن من هدفي ندارند، و ناچار شما بايد در بهشت زيبا مرا ملاقات کنيد. لکن شما زنان را به ترس از خدا دعوت مي کنم، پروردگار صحراها و پديده ها، و شما را بردباري بر بلاها، و فرو خوردن خشم بهنگام ناملايمات سفارش مي کنم که جدّ شما رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم به آنها سفارش کرد، و خلافي در وعده هايي که بشما دادند وجود ندارد. سپس فرمود: ما بر آنان ظلم روا نداشتيم، لکن آنان به نفس خويش ستم کردند). [2] .