508. مستدرک الوسائل - از امام حسين عليه السلام -: عزّت و بي نيازي، بيرون مي آيند و قرار ندارند تا آن گاه که توکّل را ببينند و قرار گيرند.

509. الفتوح: امام حسين عليه السلام به عبد اللَّه بن عبّاس رو کرد و فرمود: «اي فرزند عبّاس! تو پسر عموي پدرِ مني و هماره، از آن گاه که تو را شناخته ام، به نيکي فرمان مي دهي. با پدرم نيز که بودي، به هدايت، اشارتش مي کردي و او از تو نصيحت مي خواست و با تو مشورت مي کرد و تو، نظر درست به او مي دادي. پس در حفاظت الهي به مدينه برو و هيچ يک از اخبارت را از من پنهان مدار، که من اين حرم را وطن خود گرفته ام و تا هر زمان که ديدم اهالي اش مرا دوست دارند و ياري ام مي کنند، در آن مي مانم و چون مرا وا نهادند، غيرِ ايشان را به جاي ايشان برمي گيرم و به سخني چنگ مي زنم که ابراهيم خليل، روز در انداختنش به آتش گفت: خدا مرا بس و بهترين وکيل است و آتش، بر او سرد و سلامت شد».