روايت شده که آن حضرت همراه انس بن مالک حرکت مي کرد،

کنار قبر خديجه آمد و گريست، آنگاه گفت: از من دور شو، انس گويد: از ديد آن حضرت پنهان شدم، هنگامي که انجام نمازش طولاني شد شنيدم که مي خواند:

پروردگارا! پروردگارا! تو مولاي من هستي، رحم کن بنده اي را که بتو پناه برده است.

اي داراي صفات برجسته، تکيه ام بر توست، خوشا بحال آنکه تو مولاي او باشي.

خوشا بحال کسي که خدمتگزار شب زنده دار باشد، و گرفتاريش را با خداي خود در ميان گذارد.

و بيماري و مرضي ندارد بيشتر از محبش به مولايش.

هرگاه غصه و ناراحتي اش را مطرح کرد، خداوند او را پاسخ داده و اجابت نمايد.

هرگاه به گرفتاري مبتلا گردد در تاريکي زاري کنان خدا را بخواند، خدا او را گرامي داشته و بخود نزديک گرداند.

آنگاه ندا کرده شد:

بنده ام بيا در حالي که تو در حمايت مني، و هرچه بگوئي ما آن را مي دانيم.

فرشتگانم مشتاق شنيدن صداي تواند، و کافي است که ما صداي تو را مي شنويم.

دعاي تو نزد من بوده و در حجابها در گردش است، و کافي است که ما پوشش را براي تو برمي داريم.

اگر باد از جوانب او بوزد، از بيهوشي بر زمين افتد.

از من بخواه بدون ميل و ترس و حساب، که من خداي توام.