الف - دعاي امام، هنگام آغاز پيکار

425. الإرشاد - از امام زين العابدين عليه السلام -: صبح [عاشورا] ، چون امام حسين عليه السلام چشم گشود ولشکر را ديد، دستانش را بالا برد و گفت:

«خداوندا! تو تکيه گاه من در هر سختي و اميد من در هر گرفتاري هستي. در هر امري که بر من درآمده، تو تکيه گاه و ساز و برگِ مني.

بسي پريشاني که دل، در آن سست مي شود و چاره، اندک مي گردد و دوست، انسان را وا مي گذارد و دشمن، شماتت مي کند و من، از سرِ رغبت به تو، و نه ديگران، شکايتش را نزد تو آورده ام و تو در آن، برايم گشايش داده اي و آن را برطرف ساخته اي. تويي وليّ هر نعمت و صاحب هر نيکي و نهايت هر مقصود».

426. الطبقات الکبري: چون امام حسين عليه السلام شبِ روزي را که در آن شهيد شد، به صبح رساند، گفت: «خداوندا! تو تکيه گاه من در هر سختي و اميد من در هر گرفتاري هستي. تو مورد اعتماد مني، در هر چه بر من درآيد و تويي وليّ هر نعمت و صاحب هر نيکي».

ب - دعايي که به فرزندش آموخت

427. الدعوات - از امام زين العابدين عليه السلام -: پدرم [امام حسين عليه السلام] در روزي که کشته شد و خون ها به جوش آمده بود، مرا در آغوش گرفت و فرمود: «پسر عزيزم! دعايي را که مادرم به من آموخت و او از پيامبر صلي الله عليه وآله و ايشان از جبرئيل عليه السلام فرا گرفته بود، از من به خاطر بسپار که براي نياز و همّ و غم و پيشامد و امورِ سهمگين و سخت، به کار مي آيد».

سپس و چنين گفت: «به حقّ يس و قرآن حکيم و به حقّ طه و قرآن عظيم. اي که بر نيازهاي خواهندگان، توانايي و آنچه را در درون هاست، مي داني! اي گشاينده سختي گرفتاران، اي گشايشگرِ اندوه غم زدگان، اي رحمتگر بر پير سال خورده، اي روزي رسان کودکِ خُرد، اي که به پرده برگرفتن، نياز ندارد! بر محمّد و خاندان محمّد، درود فرست و برايم اين گونه و آن گونه کن».

ج - دعاي امام، هنگام شهادت علي اکبر

428. الطبقات الکبري - از امام حسين عليه السلام (هنگامي که فرزندش علي اکبر کشته شد) -: خداوندا! کوفيان، ما را فرا خواندند تا ياري مان کنند؛ امّا ما را وا نهادند و کُشتند. خداوندا! بارانِ آسمان را از ايشان باز دار و برکت هاي زمين را از ايشان دريغ کن و اگر تا مدّتي [از زندگي] برخوردارشان ساختي، آنان را پراکنده ساز و دچار اختلافشان بگردان و هيچ گاه زمامداران را از ايشان، خشنود مکن.

د - دعاي امام، هنگام شهادت کودک خُردسالش

429. مقاتل الطالبيّين، خوارزمي - به نقل از مورع بن سويد بن قيس -: کسي که نظاره گر امام حسين عليه السلام بود، برايم گفت: فرزند خردسالِ [1] . امام عليه السلام با او بود که تيري آمد و بر گلوي کودک نشست. امام حسين عليه السلام خون را از گلو و حنجره کودک برمي گرفت و به آسمان مي پاشيد و چيزي از آن باز نمي گشت و مي گفت: «خداوندا! نزد تو کمتر از بچّه ناقه صالح نيست».

430. مقتل الحسين عليه السلام، خوارزمي - در بيان شهادت علي اصغر -: هنگامي که کودک در دامن امام عليه السلام بود، ناگهان، حَرمَلة بن کاهل اسدي تيري انداخت که گلوگاه کودک را گوش تا گوش دريد. امام حسين عليه السلام دستش را از خون او پُر کرد و سپس، آن را به سوي آسمان پاشيد و گفت: «خداوندا! اگر ياري را از ما باز داشتي، آن را براي چيزي بهتر به حال ما قرار ده».

ه - دعاي امام، هنگام شهادت قاسم بن الحسن

431. مقتل الحسين عليه السلام، خوارزمي - در بيان بر خاک افتادن قاسم بن الحسن -: امام حسين عليه السلام بر سرِ جوان ايستاد.... سپس او را بر دوش کشيد... و او را آورد تا در کنار کشتگانِ از خاندانش نهاد. سپس نگاهش را به سوي آسمان کرد و گفت: «خداوندا! آنان را يک يک، بشمار و هيچ يک را وا مگذار و هيچ گاه، آنان را نيامرز. پسرعموهاي من! شکيبا باشيد. خاندان من! شکيبا باشيد. پس از امروز، ديگر هيچ گاه خواري نخواهيد ديد».

و - دعاي امام، هنگام اصابت تير به صورتش

432. تاريخ دمشق - به نقل از مسلم بن رباح (وابسته امام علي عليه السلام) -: روزي که امام حسين عليه السلام کشته شد، با او بودم. تيري به صورتش اصابت کرد. به من فرمود: «اي مسلم! دستانت را زير خون بگير».

دستانم را زير خون گرفتم. چون پُر شدند، فرمود: «آن را در دستم بريز».

من ريختم. پس خون را با دستانش به آسمان پاشيد و گفت: «خداوندا! [انتقام] خون فرزند دختر پيامبرت را بگير».

قطره اي از آن خون به زمين نريخت.

ز - آخرين دعاي امام

433. مصباح المتهجّد: آخرين دعاي امام عليه السلام هنگامي که او در ميان گرفتند و مغلوب شد، [اين بود] : «خداي والا مکان، سِتُرگِ چيره، چاره ساز، بي نياز از آفريده ها، بزرگي ات فراگير، توانا بر هر چه بخواهي، رحمتت نزديک، وعده ات راست، فرو ريزنده نعمت، نيکوْ آزمون، نزديک چون خوانده شوي، محيط بر هر چه آفريدي، پذيرنده توبه آن که به سويت باز گردد، توانا بر هر چه اراده کني، دريابنده هر چه بجويي، سپاس گزار، چون سپاسَت بگزارند و ياد کننده، چون يادت کنند! از سرِ نياز، تو را مي خوانم و از سرِ ناداري به تو رغبت مي ورزم و از سرِ ترس، به تو پناه مي برم و از سرِ اندوه، نزد تو مي گِريم و از سرِ ضعف، ياري ات را مي طلبم و براي کفايت کردن، بر تو توکّل مي کنم. ميان ما و قوم ما داوري کن که آنان، ما را فريفتند و نيرنگ زدند و ما را وا نهادند و به ما خيانت کردند و ما را کُشتند، در حالي که ما خاندان پيامبرت و فرزندان حبيبت، محمّد بن عبد اللَّه هستيم که به رسالتت برگزيدي و بر وحي ات امينش کردي. پس براي ما فرجي و گشايشي قرار ده، به رحمتت، اي مهربان ترينِ مهربانان!».