416. مهج الدعوات - از امام حسين عليه السلام (در دعايش، چون صبح يا شب را مي ديد) -: به نام خداوند بخشنده مهربان. به نام خدا و به ياري خدا و از خدا و به سوي خدا و در راه خدا و بر آيين پيامبر خدا. بر خدا توکّل کردم و هيچ جنبش و نيرويي، جز به خداي والايِ بزرگ نيست.

خداوندا! خودم را تسليم تو کردم و رويم را به سوي تو کردم و کارم را به تو سپردم. تنها از تو عافيت از هر بدي در دنيا و آخرت را مي خواهم.

خداوندا! تو مرا به جاي هر کسي بسنده اي و هيچ کس، جاي تو را براي من نمي گيرد. پس مرا از ترس و بيمي که از هر کس دارم، کفايت کن و گشايش و بيرون شدي در کارم قرار ده، که تو مي داني و من نمي دانم و مي تواني و من نمي توانم، و تو بر هر کاري توانايي، به رحمتت، اي مهربان ترينِ مهربانان!

417. الدعوات - از امام زين العابدين عليه السلام -: پدرم از جدّم نقل کرد که چون نماز صبح را مي خواند و مي خواست برود، [با کسي] سخن نمي گفت تا آن که تسبيحي را که جلوي دستانش بود، برمي گرفت و مي گفت: «خداوندا! من صبح کردم و تو را تسبيح و تحميد و تهليل و تکبير مي گويم و از تو به شُکوه و بزرگي ياد مي کنم و تو را به عدد روزهاي تسبيحم، بزرگ مي دارم».

سپس تسبيح را در دستش مي گرفت و آن را مي چرخاند و آنچه مي خواست، مي گفت، بي آن که تسبيح گويد و مي فرمود که آن، برايش حساب مي شود و حِرز (نگهبان) اوست تا به رخت خوابش برود و چون به رخت خوابش مي رفت، همان گونه تسبيح مي گفت و تسبيحش را زير سرش مي نهاد و اين تسبيح گويي وقت تا وقت (شب تا صبح و صبح تا شب) برايش حساب مي شد.