387. الأمالي، صدوق - به سندش، از امام حسين، از امام حسن عليهما السلام -: اميرمؤمنان فرمود: «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ»، آيه اي از سوره آغازينِ قرآن (حمد) است و آن، هفت آيه است که کامل کننده اش «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ» است.

شنيدم که پيامبر خدا مي گويد: خداوند به من فرمود: «اي محمّد! «به تو سبع المثاني (سوره حمد) و قرآن بزرگ را عطا کرديم». امتنان بر من به دادن فاتحة الکتاب را در برابر همه قرآن بزرگ، قرار داده است. فاتحة الکتاب، شريف ترين چيز در ميان گنجينه هاي عرش است و خداوند، محمّدصلي الله عليه وآله را بدان، ويژه و بزرگ داشته و هيچ يک از پيامبرانش بجز سليمان عليه السلام را با او در اين ويژگي، شريک نکرده است. به سليمان «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ» را از آن [و نه همه را] عطا کرد. مگر نمي بيني که از بِلقيس چنين حکايت مي کند: «نامه اي ارجمند براي من آمده است و آن از سليمان است و [مضمون] آن، چنين است: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ»؟

هان! هر کس آن را بخواند در حالي که به دوستي محمّد و خاندان پاکش معتقد و مطيع فرمان آن دو (قرآن و محمّد و خاندانش) و مؤمن به ظاهر و باطنشان باشد، خداي در برابر هر کلمه اش به او يک حسنه مي دهد که هر کدام، از دنيا و همه آنچه از اموال و دارايي هاي گوناگون در آن هست، برتر است و هر کس به قرائت کننده آن گوش بسپارد، به اندازه يکْ سومِ پاداش قاري را دارد. پس بايد هر يک از شما از اين خير در دست رستان بسيار برگيرد که آن، غنيمت است، و مباد که فرصتش برود و حسرتش بر جان هايتان بنشيند!».