امام حسين عليه السلام فرمود: (از پستي هاي دنيا نزد خدا همين بس که سر بريده يحياي پيامبر را براي پادشاه ستمگري از ستمکاران بني اسرائيل هديه بردند.

زيرا همسر پادشاه پير شده و قصد داشت دختر خود را به عقد شاه در آورد، پادشاه با يحياي پيامبر عليه السلام مشورت کرد، آنحضرت او را باز داشت و فرمود که حرام است، پيره زن پادشاه فهميد، آنگاه دختر خود را با انواع زينت ها آرايش کرد و به اطاق پادشاه فرستاد که با هم در آميختند. پادشاه از آن دختر پرسيد: چه مي خواهي؟. گفت: سَرِ بريده يحيي بن زکريّا!. پادشاه گفت: غير از اين چه مي خواهي؟. دختر گفت: غير از اين چيز ديگري نمي خواهم. پادشاه بر سر دوراهي بود يا وقايع را تکذيب کند و يا حضرت يحيي را بکشد، چون در قانون آن کشور اگر شاه دروغ مي گفت، از سلطنت خلع مي گرديد.

پس پيامبر خدا را کشت و سر او را در طشتي از طلا تقديم دختر داشت که زمين او را گرفت و نابود کرد و خداوند «بُخت نصّر» را بر بني اسرائيل مسلّط فرمود که آنها را به وسيله منجنيق سنگ باران کرد و اين کار را ادامه داد تا آنکه پيره زني آمد و او را به خانه اي هدايت کرد که در آن خون تازه مي جوشيد. بُخت نصّر هفتاد هزار نفر از بني اسرائيل را در کنار آن جوشش خون گردن زد تا از جوشش افتاد.

اي پسرم، اي علي! سوگند بخدا! که خون من از جوشش بازنمي ايستد تا آنکه خدا حضرت مهدي عليه السلام را برانگيزاند، تا از منافقين و کفّار و فاسقان هفتاد هزار نفر بکشد). [2] .