320. فرج المهموم - از امام صادق عليه السلام -: امام حسين عليه السلام سالي پياده به مکّه رفت و پاهايش وَرَم کرد. يکي از وابستگانش به ايشان گفت: کاش سوار مي شدي تا اين وَرَمت، فرو بنشيند.

فرمود: «هرگز! چون به اين منزلگاه درآمديم، مردي سياه، با روغني به پيشواز تو مي آيد. آن را از او بخر».

آن وابسته گفت: پدر و مادرم فدايت! پيشِ رو، منزلگاهي نيست که در آن، کسي اين روغن را بفروشد.

امام عليه السلام فرمود: «چرا. پيشِ روي تو و قبل از رسيدن به منزلگاه، مي آيد».

پس يک ميل حرکت کرد که مرد سياه را ديد. امام حسين عليه السلام به او فرمود: «اين، همان مرد است. روغن را از او بگير و بهايش را بپرداز».

مرد سياه به آن وابسته گفت: اين روغن را براي چه کسي مي خواهي؟

گفت: براي حسين بن علي.

گفت: ما را به سوي او ببر.

به سوي امام عليه السلام آمد و سلام داد و گفت: اي فرزند پيامبر خدا! من، غلام توام و از تو پولي نمي گيرم؛ امّا دعا کن که خدا، فرزندي پسر و سالم روزي ام کند که شما اهل بيت را دوست بدارد؛ چرا که همسرم در حال زايمان است.

امام عليه السلام فرمود: «به خانه ات برو که خدا به تو پسري سالم بخشيده است».

او رفت و چنان يافت. سپس به سوي امام حسين عليه السلام بازگشت و ايشان، به خاطر ولادت پسرش براي او دعاي خير کرد. آن گاه، امام حسين عليه السلام از روغن به پايش ماليد و از جايش برنخاسته بود که وَرَم پاهايش خوابيد.