283. مقتل الحسين عليه السلام، خوارزمي - به نقل از عبد اللَّه بن حسن (در يادکرد حوادث عاشورا) -: سپس امام عليه السلام فرمود: «عمر بن سعد کجاست؟ او را برايم فرا بخوانيد».

عمر را فرا خواندند؛ ولي دوست نداشت که به ديدار امام عليه السلام بيايد. امام عليه السلام به عمر فرمود: «تو مرا مي کُشي و مي پنداري که خوانده شده، [1] پسر خوانده شده ديگري، استانداريِ سرزمين هاي ري و گرگان را به تو خواهد داد؟! به خدا سوگند که هرگز به کام خود، نخواهي رسيد و اين، حتمي و تمام شده است. هر چه مي خواهي، بکن که تو پس از من، نه در دنيا شادمان خواهي بود، نه در آخرت. گويي مي بينم که سرت را بر نِي در کوفه نصب کرده اند و کودکان، آن را هدف سنگ پراني خود نموده اند».

عمر بن سعد، از سخن امام عليه السلام خشمناک شد و از ايشان روي گردانْد و يارانش را ندا داد که: منتظر چه هستيد؟ همگي حمله کنيد که يک لقمه است!

284. الملهوف - در يادکرد حوادث عاشورا -: عمر بن سعد، پيش آمد و به سوي سپاه امام حسين عليه السلام تير انداخت و گفت: نزد امير، گواهي مي دهيد که من، نخستين تيرانداز بودم.

سپس، تيرهاي جماعت باريدن گرفت.

امام حسين عليه السلام به يارانش فرمود: «خدايتان رحمت کند! به سوي مرگ برخيزيد؛ به سوي مرگي که از آن ناگزيريم که اين تيرها، پيک هاي اين جماعت به سوي شمايند».

پس ساعتي جنگيدند.

285. الفتوح - پس از ذکر گفتگوي ميان امام حسين عليه السلام و عمر بن سعد و راه هايي که امام عليه السلام پيشِ پاي او گذاشت -: عمر به هيچ کدام [از راه حل ها] پاسخِ مثبت نداد. امام حسين عليه السلام از او روي گرداند، در حالي که به عمر مي فرمود: «تو را چه مي شود؟ خداوند، به زودي و تندي، تو را در بسترت سر ببُرَد و تو را در روز حشر و نشرت نيامرزد که به خدا سوگند، اميد مي بَرَم که از گندم عراق، جز اندکي نخوري!».