257. الفتوح - از امام حسين عليه السلام (در وداع قبر جدّش پيامبر صلي الله عليه وآله) -: خدايا! اين قبر پيامبرت محمّد صلي الله عليه وآله است و من، پسر دختر محمّد صلي الله عليه وآله؛ و مي داني که چه به من رسيده است. خدايا! من، معروف را دوست و منکر را ناپسند مي دارم....

258. تسلية المجالس: امام حسين عليه السلام مُرکّب و کاغذي خواست و اين وصيّت را براي برادرش محمّد نوشت:

«به نام خداوند بخشنده مهربان. اين وصيّت حسين بن علي بن ابي طالب به برادرش محمّد، معروف به ابن حنفيه است. حسين، گواهي مي دهد که خدايي جز اللَّه نيست و شريکي ندارد. محمّد، بنده و فرستاده اوست و حق را از نزد حق آورد و بهشت و دوزخ، حق است و بي ترديد، قيامت مي آيد. خداوند، همه کساني را که در قبر هستند، برمي انگيزد. من از سرِ سرمستي و طغيان و فساد و ستم نشوريده ام؛ بلکه تنها براي پي جوييِ اصلاح در امّت جدّم بيرون آمده ام و مي خواهم امر به معروف و نهي از منکر کنم و به سيره جدّم محمّد صلي الله عليه وآله و پدرم علي بن ابي طالب عليه السلام، رفتار کنم. هر کس مرا به حق بپذيرد که خداوند، به حقْ سزاوارتر است و هر کس اين را از من نپذيرد، صبر مي کنم تا خداوند، ميان من و اين مردم، به حق قضاوت کند و ميان من و آنان، حکم برانَد که او بهترين حاکمان اوست. اين وصيّت من به توست، اي برادر من، و توفيق من، جز با خدا نيست. بر او توکّل کردم و به سوي او باز مي گردم».

259. تاريخ الطبري - به نقل از عقبة بن ابي عيزار -: امام حسين عليه السلام براي ياران خود و ياران حُر، سخن راند... و سپس فرمود: «اي مردم، پيامبر خدا فرمود: هر کس فرمان روايي ستمکار را ببيند که حرمت هاي الهي را زير پا مي گذارد و پيمان خدا را مي شکند و با سنّت پيامبر خدا مخالفت مي کند و در ميان مردمان به گناه و تجاوز عمل مي نمايد و با کردار و گفتار بر او نياشوبد، حقّ خداست که او را در همان جايي داخل کند که آن فرمان روا را مي کند».