241. کنز الفوائد: هنگامي که سخن نافع بن جُبَير به او (امام حسين عليه السلام) رسيد که درباره معاويه و سخن گفتنش گفته بود: بردباري، او را به سکوت و علم، وي را به سخن گفتن وا مي دارد؛ امام عليه السلام فرمود: «بلکه سرمستي، او را به سخن مي آورد و درماندگي، او را به سکوت مي کشانَد».

242. شرح الأخبار - به نقل از بُشر بن غالب -: من نزد امام حسين عليه السلام نشسته بودم که مردي آمد و گفت: اي ابا عبد اللَّه! شنيدم که مردي به خاطر مرگ معاوية بن ابي سفيان مي گِريد.

امام حسين عليه السلام فرمود: «خداوند، به اشکش پايان ندهد و در غمش، گشايش حاصل نگردد و اندوهش برطرف نشود و حزنش آرام نگيرد! آيا پس از او کسي را بدتر از وي مي بيني؟! [گريه کننده] خير نبيند! به خدا سوگند، از پشيمانان خواهد شد».

243. عيون الأخبار: معاويه گفت: سزا نيست که هاشمي، بخشنده نباشد و اُمَوي، بردبار نباشد و زبيري، شجاع و مخزومي، متکبّر نباشد.

اين سخن به امام حسين عليه السلام رسيد. فرمود: «خدا او را بکشد! مي خواهد که بني هاشم، آن قدر ببخشند که هر چه دارند، از دست بدهند و بني اميّه، بردباري کنند و محبوبِ مردم شوند و خاندان زبير، شجاعت ورزند و از ميان بروند و مخزوميان، تکبّر کنند و منفورِ مردم شوند».