امام حسين عليه السلام فرمود: (کار ما بدينجا کشيده است که مي بينيد، دنيا دگرگون شده و بسيار زشت و ناپسند گرديده است نيکي هاي دنيا به عقب مي رود و همچنان با شتاب روبه زوال است، از نيکي ها چيزي باقي نمانده جز ته مانده هائي همانند ته مانده آبشخورها و پستي هاي زندگي، همانند چراگاه زيان بخش و بيمار کننده است. آيا نمي بينيد که به حق عمل نمي شود؟ و از باطل نهي نمي گردد؟ پس سزاوار است که در چنين وضعي انسان با ايمان، مرگ و ملاقات با خدا را آرزو کند. آري من مرگ را جز سعادت و خوشبختي نمي بينم، و زندگي با ستمگران را جز خواري و ذلّت نمي دانم. [1] .

علاّمه مجلسي فرمود: حضرت اباعبدالله عليه السلام در ادامه اين سخنراني فرمود: مردم بنده دنيا هستند و در زبان و شعار ادّعاي دينداري مي کنند مادامي که منافع آنها تأمين است، پس هرگاه با مشکلات آزمايش شوند دينداران اندکند). [2] .