70. التوحيد - به نقل از عمرو بن جميع، از امام صادق، از امام باقر، از امام زين العابدين عليهم السلام -: امام حسين عليه السلام بر معاويه درآمد. معاويه به او گفت: چه چيز، پدرت را وا داشت که بصريان را بکُشد و شبِ همان روز، با دو جامه معمولي، در خيابان ها و کوچه هايشان بچرخد؟

فرمود: «علمش به اين که در آنچه به او بايد برسد، خطا نمي رود و آنچه خطا رفته، نبايد مي رسيده است، او را به اين کار [شجاعانه] وا داشت».

معاويه گفت: راست گفتي.

71. الأخبار الطِّوال: امام حسين عليه السلام از بَطنُ الرُّمّه [1] . حرکت کرد. عبد اللَّه بن مطيع - که از عراق بازمي گشت - او را ديد. بر ايشان سلام داد و گفت: پدر و مادرم فدايت باد، اي فرزند پيامبر خدا! چه چيز، تو را از حرم خدا (مکّه) و حرم جدّت (مدينه) بيرون آورده است؟

امام عليه السلام فرمود: «کوفيان به من نامه نوشته و از من خواسته اند که به اميد زنده کردن نشانه هاي حق و ميراندن بدعت ها، بر آنان درآيم».

ابن مطيع به او گفت: تو را به خدا سوگند مي دهم که به کوفه نروي که - به خدا سوگند -، اگر به آن جا بروي، بي ترديد، تو را مي کُشند.

امام حسين عليه السلام فرمود: ««به ما چيزي نمي رسد، جز آنچه خدا براي ما نوشته است»».

سپس با او خداحافظي کرد و رفت.