امام حسين عليه السلام فرمود: (ياران باوفا! خدا را با بهترين ستايش ها، ستايش مي کنم و بر نعمت هاي آشکار و نهان او سپاس مي گويم. بارخدايا! من ترا سپاس مي گويم که ما را به نبوّت و رسالت گرامي داشتي، و قرآن را به ما آموختي، و در دين به ما بينش عطا فرمودي، و گوش و چشم و دل «آگاه و بيدار» به ما مرحمت فرمودي. خداوندا! ما را از سپاسگزاران قرار بده. پس از حمد و ستايش پروردگار! من ياراني باوفاتر و نيکوتر از ياران خودم نمي دانم، و خانداني خود گذشته تر و مهربان تر از خاندان خودم نمي شناسم، خداوند از جانب من پاداش نيکي به شما عنايت فرمايد. آگاه باشيد! بي گمان روزي از روزها از آن ما خواهد بود، بدانيد من به شما اجازه دادم که آزاد باشيد و همه شما بازگرديد، مرا هيچ حقّي برشما نيست، اينک شب بر شما پرده افکنده است از آن چونان شتر راهوار استفاده کنيد و به ديارتان برويد).