716. اُسد الغابة - به سندش، از امام حسين، از امام علي عليهما السلام -: پيامبر خدا، گروهي را به جنگ فرستاد و آنها مردي از بني سُلَيم به نام اَصيد بن سلمه را اسير کردند. چون پيامبر خدا او را ديد، دلش بر او سوخت و اسلام را بر او عرضه کرد و او هم اسلام آورد. اين به پدر پيرش رسيد. پس به او نوشت:

چه کسي به سلامت، ره سپار مدينه است

تا آنچه را به اصيد مي گويم، برساند؟

پسران بد، مانند آنان اند

که پدرشان را نافرماني مي کنند؛ ولي به دور، نيکي مي کنند.

آيا دينِ پدرت و افتخارات والايت را رها کردي

و امروز از پيروان محمّد گشته اي؟

اي پسر عزيزم! به چه دليل، مرا نافرماني کردي

و منِ پيرِ کهن سالِ ناتوان را ترک نمودي؟

روزها، اشک چشمم، ريزان است

و شب ها چون مارْ گَزيده به خود مي پيچم.

شايد که پروردگار، تو را به دين خود ره نمايد

پس، سپاسش بگزار. اميد است تو را ارشاد کند.

برايم بنويس آنچه را که از هدايت، دستگيرت شده است

و از دين او، و مرا تنها مگذار.

بدان که اگر تو از خويشاونديِ من ببُري

و نافرماني ام کني، مرا جز غريبه و دشمن نمي يابي.

پس چون اصيد، نامه پدرش را خواند، نزد پيامبر صلي الله عليه وآله آمد و به او خبر داد و اجازه پاسخ دادن خواست. ايشان، اجازه داد و او نوشت:

بي گمان، آن که آسمان را با قدرتش برافراشت

تا آن جا که در مُلک خويش برکشيد و يگانه ماند

کسي را برانگيخت که مانند او در گذشته نيست

محمّدِ پيامبر را که به رحمتِ همو فرا مي خوانَد.

گشاده دست است و سيمايش به سان خورشيد صبح

جامه و رداي مکرمت به تن کرده است.

بندگان را به دينش فرا خواند و پيروي اش کردند

سرِ دل و جان و به هدايت روي آوردند

و از آتشي ترسيدند که به خاطر آن

نگون بخت زيانکار، حيران و سرگشته است.

بدان که تو مي ميري و محاسبه مي شوي

پس تا به کي، گمراهي و سقوط؟!

[پيرمرد،] چون نامه پسرش را خواند، به پيامبر صلي الله عليه وآله روي آورد و مسلمان شد.