700. تهذيب الأحکام - به نقل از علي بن شعيب، از امام صادق عليه السلام -: روزي امام حسين عليه السلام در دامن پيامبر خدا نشسته بود. سرش را به سوي ايشان کرد و گفت: اي پدر!

پيامبر صلي الله عليه وآله فرمود: «بله، پسرکم!».

گفت: براي کسي که پس از وفات شما به زيارتتان بيايد، بي آن که قصد چيز ديگري داشته باشد، چه چيزي (پاداشي) هست؟

پيامبر صلي الله عليه وآله فرمود: «پسرکم! هر کس پس از وفاتم به قصد زيارت من، نه کار ديگري، نزد من بيايد، برايش بهشت است».

701. الکافي - به نقل از ابو شهاب -: امام حسين عليه السلام به پيامبر خدا گفت: اي پدر! چه چيزي است براي کسي که تو را زيارت کند؟

پيامبر خدا فرمود: «پسر عزيزم! هر کس مرا زنده يا مرده، زيارت کند، يا پدرت را، يا برادرت و يا خودت را زيارت کند، بر من است که او را روز قيامت، ديدار کنم و از گناهانش بِرَهانم».

702. الأمالي، طوسي - به نقل از محمّد بن مسلم، از امام صادق عليه السلام -: امام حسين عليه السلام نزد پروردگارش است و به لشکرگاه خويش و آنان که با او شهيد شدند، مي نگرد، و نيز به زائران خود که به حال و نام و پدران و درجات و منزلتشان نزد خداوند آگاه تر از هر يک از شما به فرزندِ خويش است. بي گمان، امام، هر که را بر او مي گريد، مي بيند و برايش آمرزش مي طلبد و از پدرانش مي خواهد که براي آن شخص، آمرزش بطلبند و مي فرمايد: «اگر زائر من، مي دانست که خدا چه چيزهايي برايش آماده کرده است، شادي اش از بي تابي اش بيشتر مي شد» و بي ترديد، زائر او پاک از گناه، باز مي گردد.