681. تحف العقول - از امام حسين عليه السلام -: من، شما را به پرواي الهي سفارش مي کنم و از روزهاي [انتقام] او پرهيز مي دهم و [نشانه ها و] پرچم هاي او را براي شما برمي افرازم. گويي آن [مرگ] هراس انگيز، با آمدني خوفناک و در رسيدني ناآشنا و مزه اي ناگوار، در رسيده و بر جانتان و ميان شما و کردارِ نيک، حايل شده است. پس [به مدد نعمت] تن درستي در چند صباحِ عمر خود، چنان در کردار شتاب کنيد که گويي ناگهان، بر شما شبيخون مي زند و شما را از روي زمين به درونش مي کشاند و از فراز به فرود مي افکند و از اُلفت، به تنهايي درمي اندازد و از فضاي گشاده و روشن به ظلمات مي راند و از فراخنا به تنگنا جاي مي دهد؛ آن جا که هيچ خويشاوندي ديدار نمي شود و به احوالپرسي بيماري نمي روند و فريادي را پاسخ نمي گويند. خداوند، ما و شما را بر هراس هاي آن روزِ هولناک ياري دهد و ما و شما را از شکنجه آن برَهاند و پاداش شايان خود را بر ما و شما واجب فرمايد.

اي بندگان خدا! اگر حتّي همين [دنيا] ، پايانِ ميدانِ مسابقه [ي زندگي] و منزل نهايي شما مي بود، باز سزا بود که انسان در آن به کار بپردازد تا اندوه او را

بزُدايد و او را از دنيا کنار بکشانَد و به کوشش خود در رهايي جويي از جهان بيفزايد، چه رسد به اين که آدمي پس از اين جهان، در گرو دستاورد خويش است و به حسابرسي بازش مي دارند و نه وزيري دارد که او را نگه دارد و نه پشتيباني که از او حمايت کند. در اين روز است که «هيچ کس را که از پيش، ايماني نداشته يا با داشتن ايمان، کار خيري نکرده است، ايمان [جديدش] سودي نمي دهد. بگو در انتظار [عذاب] بمانيد که ما نيز منتظر [مجازات دادن] هستيم».

شما را به پروا کردن از خدا سفارش مي کنم؛ زيرا خدا ضمانت داده است که کسي را که از او پروا کند، از آنچه ناخوشش باشد، بدانچه او را خوش آيد، انتقال دهد و از آن جا که گمان نمي برد و حساب نمي کند، روزي اش رساند. مبادا تو از کساني باشي که به سبب گناهانِ بندگان خدا، بر آنان بيمناک است؛ ولي از سزاي گناه خويش، آسوده خاطر است؛ زيرا خداي - تبارک و تعالي - درباره بهشتش نيرنگ نمي خورد و آنچه [از نعيم آخرت] نزد اوست، جز با فرمان بُرداري از او به دست نمي آيد، إن شاء اللَّه!

682. الکافي - به نقل از فضل بن ابي قرّه، از امام صادق عليه السلام -: مردي در نامه به امام حسين - که درودهاي خدا بر او باد - نوشت: مرا به دو جمله اندرز بده.

امام عليه السلام به او نوشت: «هر کس کاري را با نافرماني خدا چاره جويي کند، آنچه را اميد مي بَرَد، بيشتر از دست مي دهد و آنچه از آن بيم دارد، زودتر بر سرش مي آيد».

683. محاضرات الاُدباء: مردي به امام حسين عليه السلام گفت: شريف ترينِ مردم کيست؟

فرمود: «آن که پيش از آن که اندرزش دهند، خود، اندرز گيرد و پيش از آن که بيدارش کنند، بيدار شود».

مرد گفت: گواهي مي دهم که خوش بخت حقيقي، چنين کسي است.

684. مقتل الحسين عليه السلام، خوارزمي: گفته شده که بر شمشير امام حسين عليه السلام نوشته بوده است: «بخيل، نکوهيده و حريص، محروم اند و حسود، اندوهگين است».

685. کفاية الأثر - به نقل از يحيي بن يعمن (نعمان) -: نزد امام حسين عليه السلام بودم که عربي به شدّت گندمگون و نقابدار بر او در آمد و سلام کرد. امام حسين عليه السلام پاسخ داد. [مرد عرب] گفت: اي فرزند پيامبر خدا! سؤالي دارم.

فرمود: «بگو...».

گفت: زشت ترين چيز، چيست؟

فرمود: «فسق و فُجورِ در پيرمرد، خشم در سلطان، دروغ در انسانِ بزرگ، بخل در توانگر و حرص در دانشمند».

686. مستدرک الوسائل: به امام حسين عليه السلام گفته شد: فضيلت چيست؟

فرمود: «در اختيار داشتن زبان و نيکي کردن [به ديگران] ».

گفته شد: نقصان چيست؟

فرمود: «اين که آنچه را به کارت نمي آيد، به زحمت بر دوش گيري».

687. کتاب من لا يحضره الفقيه - به سندش، از امام حسين عليه السلام، هنگامي که به ايشان گفته شد: اي فرزند پيامبر خدا! چگونه صبح کردي؟ -: صبح کردم، در حالي که پروردگارم بر فراز من و آتش، جلوي من است و مرگ، مرا مي جويد و حساب، مرا احاطه کرده است و من، در گروِ عمل خويشم. نه آنچه دوست دارم، مي يابم و نه مي توانم آنچه را ناخوش دارم، از خود برانم. کارها به دست غيرِ من است. اگر بخواهد، عذابم مي کند و اگر بخواهد، از من درمي گذرد. پس کدام فقير، فقيرتر از من است؟».