667. الخصال - به سندش، از امام حسين عليه السلام -: پيامبر خدا به امير مؤمنان علي عليه السلام سفارش کرد و از جمله فرمود: «اي علي! هر کس از امّتم چهل حديث را براي خدا و سراي آخرت حفظ کند، خداوند، روز قيامت، او را با پيامبران، صدّيقان (مؤمنان راستين) و شهيدان و شايستگان - که بهترين همراهان هستند -، محشور مي کند».

علي عليه السلام گفت: اي پيامبر خدا! به من بگو اين احاديث چه هستند؟

پيامبر صلي الله عليه وآله فرمود: «اين که به خداي يگانه بي انباز، ايمان بياوري و او را بپرستي و جز او را نپرستي و نماز را با وضويي شاداب و کامل و در وقت خود و بدون تأخير، به جا آوري که در تأخير آن و [بيرون وقت خواندن] بدون علّت، خشم خداي است.

زکات را بپردازي و ماه رمضان را روزه بگيري و چون ثروتمند و مستطيع بودي، حج بگزاري. پدر و مادرت را نافرماني نکني و مال يتيم را به ستم نخوري. ربا نخوري و شراب و هيچ يک از نوشيدني هاي مست کننده را ننوشي. زنا و لواط و سخن چيني نکني و به خدا، سوگندِ دروغ مخوري. دزدي مکني، گواهي دروغ

براي هيچ کس، نزديک يا دور، ندهي و حق را از هر کس که آن را آورد، کوچک باشد يا بزرگ، بپذيري.

به ستمکار تکيه مکني، هر چند دوست و نزديک باشد. به هوسَت عمل نکني و به زن عفيفِ خويشتندار، تهمت نزني. ريا نکني که کمترين ريا، شرک به خداي است. افراد کوتاه و بلند را به زبان عيب، کوتاه و بلند، نخواني. هيچ يک از آفريدگان خدا را مسخره نکني. بر بلا و مصيبت، شکيب ورزي و نعمت هاي الهي را که خداوند به تو داده، سپاس بگزاري. [خود را] از کيفر خدا بر گناهي که کرده اي، ايمن مپنداري. از رحمت خدا، نااميد نشوي و از گناهانت به سوي خداي بازگردي که بازگردنده از گناهانش، مانند کسي است که گناهي ندارد. در کنار استغفار، بر گناهانت اصرار نورزي که همچون ريشخند کنندگان خدا و آيات الهي و پيامبرانش مي شوي.

اين را بداني که آنچه به تو رسيد، حتماً و بدون خطا مي رسيد و آنچه [به ظاهر] خطا نمود، نبايد به تو مي رسيد و با رضايتِ آفريده، نارضاييِ آفريدگار را به دست نياوري و دنيا را بر آخرت، مقدّم نداري که دنيا فاني و آخرت، باقي است. بر برادرانت از آنچه در توان داري، بخل نورزي و درونت مانند برونت باشد، نه اين که ظاهرت، زيبا و باطنت، زشت باشد که اگر چنين کني، از دوچهرگان خواهي بود.

دروغ نگويي و با دروغگويان، درنياميزي و چون سخن حقّي شنيدي، خشم مگيري و خود، خانواده، فرزندان و همسايگانت را به اندازه توانت تربيت کني. به آنچه مي داني، عمل کني و با هيچ يک از خلق خدا، جز به حق، معامله نکني. در برابر نزديک و دور، نرم باشي، نه زورگو و لجباز. تسبيح و تهليل و دعا را فراوان گويي و بسيار به ياد مرگ [و وقايع] و پس از آن از قيامت تا بهشت و دوزخ باشي. فراوان قرآن بخوان و به آن عمل کن.

نيکي به مردان و زنان مؤمن و گراميداشت آنان را غنيمت بدان و بنگر هر چه را براي خود نمي پسندي، با هيچ يک از مؤمنان مکني. از کار خير، ملول مشو و

سربارِ هيچ کس مباش و چون به کسي نعمتي بخشيدي، بر او منّت مگذار و دنيا نزد تو، زنداني باشد که از آن به سوي بهشت مي روي.

اين، چهل حديث است که هر کس از امّتم بر آن پايداري ورزد و آنها را حفظ کند، به رحمت الهي وارد بهشت مي شود و پس از پيامبران و اوصيا، محبوب ترينِ مردم نزد خداي است و خدا، او را روز قيامت با پيامبران، صدّيقان، شهيدان و شايستگان - که بهترينْ همراهان اند -، محشور مي کند».

668. دعائم الإسلام - از امام حسين عليه السلام -: پيامبر خدا به من فرمود: «اي پسر عزيزم! بر پشت بخواب تا شکمت کوچک شود. آب را بمَک تا غذا گوارايت شود. سرمه را فرد (يک، سه، پنج... بار) [1] بکش تا ديده ات روشن شود. يک روز در ميان، روغن بمال [2] تا به مانند سنّت پيامبرت رفتار کرده باشي. کفش خوب به پا کن که زينتِ پاي مردان است و نيز عمامه بگذار که تاج عرب است. چون آب گوشت پختي، آبش را زياد بريز تا اگر گوشتش به همسايگانت نرسيد، از آبش به آنها برسد؛ زيرا آبِ گوشت هم مانند خود گوشت [باخاصيّت] است. انگشتر ياقوت و عقيق به دست کن که خجسته و بابرکت است و هر بار که مرد به آن بنگرد، بر نور سيمايش مي افزايد و نماز با آن، هفتاد نماز به شمار مي آيد. انگشتر را به دست راستت بکن که سنّت من و فرستادگان خداست و هر کس از سنّت من روي گردانَد، از من نيست. انگشتر را به دستِ چپ مکن و از غير ياقوت و عقيق هم نباشد».

669. تاريخ اليعقوبي: به امام حسين عليه السلام گفته شد: از پيامبر خدا چه شنيده اي؟

فرمود: «شنيدم که مي فرمايد: خداوند، کارهاي بزرگ و والا را دوست

مي دارد و کارهاي پست را ناپسند مي شمُرَد.

به ياد دارم که او تکبير گفت و من، پشتِ سر او تکبير گفتم. چون تکبير مرا شنيد، دوباره و تا هفت بار تکبير گفت و «قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ»، و نيز نمازهاي پنجگانه را به من آموخت.

شنيدم که مي فرمايد: هر کس از خدا اطاعت کند، او را برمي کشد و هر کس نافرماني اش کند، او را فرو مي کشد. هر کس نيّتش را براي خدا خالص کند، او را مي آرايد و هر کس به آنچه نزد خداست، اعتماد کند، بي نيازش مي سازد و هر کس به خدا بزرگي فروشد، خوارش مي کند».

670. کنز العمّال - به نقل از فاطمه دختر امام حسين، از امام حسين، از امام علي عليهما السلام -: پيامبر خدا به عبد اللَّه بن عباس فرمود: «خدا را پاس بدار، خدا حفظت مي کند. خدا را پاس بدار، او را پيشِ روي خود مي يابي. خود را به هنگام آسايش به خدا بشناسان، در گرفتاري، تو را مي شناسد و چون درخواستي داشتي، از خدا بخواه و چون کمک خواستي، از خدا بخواه.

هر چه بر قلم خدا رفته، تا روز قيامت، همان مي شود. پس اگر همه مردمان بکوشند که به تو سودي برسانند که خدا آن را برايت ننوشته است، نمي توانند. اگر مي تواني با رضايت به اين باور براي خدا کار کني، بکن و اگر نتوانستي، در صبر بر آنچه ناخوش داري، خيرِ فراواني است و بدان که پيروزي، با صبر همراه است و گشايش، با سختي و با عُسرت، آساني است.

671. حلية الأولياء - به سندش، از امام حسين عليه السلام -: پيامبر خدا را ديدم که به سخن براي يارانش ايستاد و فرمود: «اي مردم! گويي که مرگ بر غير ما نوشته شده است. گويي که حقّ آن، بر غيرِ ما واجب شده است. گويي مردگاني را که تشييع مي کنيم، مسافرند و به زودي به سوي ما باز مي گردند. ميراثشان را چنان مي خوريم که گويي پس از آنان، هميشه مي مانيم. هر عبرتي را از ياد برده ايم و خود را از هر هلاک کننده اي، ايمن مي پنداريم.

خوشا به حال کسي که عيب خودش، او را از پرداختن به عيب هاي مردم، باز داشته است!

خوشا به حال کسي که کسبش پاک، درونش به سامان، بُرونش نيکو و راهش راست است!

خوشا به حال کسي که براي خدا فروتني مي کند، بي آن که کاستي پذيرد و از آنچه بدون گناهْ گِرد آورده است، انفاق مي کند و با ژرفکاروان در دين و دانايان درمي آميزد و بر افتادگان و بينوايان، رحمت مي آورد!

خوشا به حال کسي که زيادي مالش را انفاق کند و زياديِ گفتارش را نگاه دارد و در دامنه سنّت بمانَد و از آن به بدعت نگرايد!».

672. الفردوس - از امام حسين عليه السلام، از پيامبر خدا صلي الله عليه وآله -: هر کس را که خداوند از خواري گناهان به عزّتِ پرهيزگاري درآورد، او را بي نياز گردانَد، بي آن که ثروتي داشته باشد و عزيز و قدرتمندش کند، بي آن که ايل و تباري داشته باشد و از تنهايي به درش آورد، بي آن که کسي با او همدم شود.

هر کس از طلب روزي خجالت نکشد، خداوند، خاطرش را آسوده مي کند و عيالش را تأمين مي کند. هر کس به دنيا بي رغبت شود، خداوند، حکمت را در دلش استوار مي سازد و زبانش را به آن گويا مي کند و عيب هاي دنيا و درد و درمان آن را به وي مي شناسانَد و او را سالم از دنيا به سراي سلامت (بهشت) مي بَرد.

673. الأمالي، طوسي - به سندش، از امام حسين، از امام علي عليهما السلام، از پيامبر صلي الله عليه وآله -: از برترين عمل ها نزد خداوند خُنَک کردن جگر سوزان [با آب] و سير کردن شکم هاي گرسنه است. سوگند به کسي که جان محمّد به دست اوست، بنده اي که خود، سير بخوابد و برادر (/ همسايه مسلمانش) گرسنه باشد، به من ايمان نياورده است.

674. الأمالي، مفيد - به سندش، از امام حسين، از امام علي عليهما السلام -: پيامبر خدا فرمود: «برترين عمل نزد خداوند، ايمانِ بدون ترديد، جنگ بدون خيانت در غنيمت

و حجّ مقبول است. نخستين واردشونده به بهشت، بنده اي زرخريد است که عبادت پروردگارش را نيکو انجام مي دهد و خيرخواهِ آقاي خويش و مردي عفيف، خويشتندار و عابد است».

675. النوادر - به سندش، از امام حسين عليه السلام -: پيامبر صلي الله عليه وآله فرمود: طلاق، تنها پس از ازدواج، و آزادي برده تنها پس از تملّک او، تحقّق پذير است. خاموشي از صبح تا شب و روزه داري به صورت پيوسته [و بدون اخطار تا دو روز] ، ممنوع است. پس از پايان دوره شيرخوارگي، ديگر شير خوردن، موجب حرمتِ رضاعي نمي شود. با احتلام و بلوغ، يتيمي [نيازمند قيّم] نيست. زن را با [وجود] شوهر، فرزند را با [وجود] پدر و برده را با [وجود] مولا، نذري نيست. [3] مسلمان، حق ندارد پس از هجرت، باديه نشين و جاهل به احکام گردد. سوگند خوردن براي قطع رَحِم و در باره آنچه ملک انسان نيست و نيز در نافرماني خدا، اعتباري ندارد. اگر پسري ده حج بگزارد، سپس به بلوغ برسد، هنوز به شرط توانايي، حَجّة الإسلام بر او واجب است اگر برده مُکاتَبي، مبلغ قرارداد آزادي اش را پرداخت کند و تنها چند رطل از بدهي اش مانده باشد، همچنان در بردگي، باقي است».

676. الخصال - به سندش، از امام حسين عليه السلام -: چون پيامبر خدا خيبر را فتح کرد، کمانش را خواست و بر خَم آن تکيه داد و پس از حمد و ثناي الهي و بازگويي

آنچه خداوند برايش فتح کرده و بدان ياري اش داده است، از نُه چيز، نهي کرد: مهريه زناکار، اجرت جهاندن حيوان نَر، انگشتر طلا [براي مرد] ، بهاي سگ، رداي ارغواني، [4] ... پوشيدن لباس قُسّي [5] که در شام بافته مي شود، خوردن گوشت درندگان، معامله نابرابر زر و سيم با مشابه خود، و ستاره گويي (طالع بيني).