102. المناقب و المثالب: امام حسين عليه السلام در مسجد پيامبر صلي الله عليه وآله نشسته بود که صداي مردي از اُمَويان را شنيد که با يارانش صحبت مي کرد و صدايش را به امام حسين عليه السلام مي شنوانْد و مي گفت: ما با آل ابو طالب، در نبوّت، شريکيم و هر چه آنان از خويشاوندي سببي و نسبي دارند، ما هم داريم؛ ولي ما به خلافت، دست يافته ايم که آنان نيافته اند. پس به چه چيز بر ما فخر مي فروشند؟ و اين را سه بار گفت.

پس امام حسين عليه السلام به جانب او رو کرد و فرمود: «امّا اولين بار که گفتي، من از سرِ بردباري چيزي نگفتم. بار دوم، از سرِ گذشت، چيزي نگفتم. بار سوم، پاسخت را مي دهم:

من از پدرم شنيدم که فرمود: در وحي نازل شده بر محمّد صلي الله عليه وآله است که: چون قيامت کبرا بر پا مي شود، خداوند، بني اميّه را به شکل موران خُرد، محشور مي کند ومردم، آنان را لگدمال مي کنند تا از حساب، فارغ شود. سپس، آنان را مي آورند و حساب رسي مي کنند و به [سوي] آتش [دوزخ] مي برند».