14. المناقب، ابن شهرآشوب: گفته شده است که عبدالرحمان سُلَمي، سوره حمد را به فرزند امام حسين عليه السلام آموخت. چون آن را بر پدرش خواند، امام عليه السلام به آن آموزگار، هزار دينار و هزار جامه قيمتي بخشيد و دهانش را از مرواريد، پُر کرد.

به ايشان، اعتراض شد. امام عليه السلام پاسخ داد: «اين کجا و عطاي او (يعني: آموزش وي) کجا؟» و منظور ايشان، آموزشي بود که داده بود.

سپس، امام حسين عليه السلام سرود:



«چون دنيا چيزي به تو ببخشد، تو هم آن را

به همه مردم ببخش، پيش از آن که برود.



نه بخشش، دنياي پيش آمده را از ميان مي بَرَد

و نه بخل، دنياي پشت کرده را باقي مي گذارد».



15. الاحتجاج - به سندش، از امام حسين عليه السلام -: هر کس عهده دار يتيمي از ما شود که محنتِ غيبت ما، او را از ما جدا کرده است و از علوم ما که به دستش رسيده، به او سهمي دهد تا ارشاد و هدايتش کند، خداوند به او مي فرمايد: «اي بنده بزرگوار شريک کننده برادرش! من در کَرَم کردن، از تو سزاوارترم. فرشتگان من! براي او در بهشت، به عدد هر حرفي که ياد داده است، هزار هزار، کاخ قرار دهيد و از ديگر نعمت ها، آنچه را که لايق اوست، به آنها ضميمه کنيد».

16. التفسير المنسوب إلي الإمام العسکري عليه السلام: امام حسين عليه السلام به مردي فرمود: «کدام يک را دوست تر مي داري: مردي اراده کشتن بينوايي ضعيف را دارد و تو او را از دستش مي رَهاني، يا مردي ناصبي اراده گمراه کردن مؤمني بينوا و ضعيف از پيروان ما را دارد، امّا تو دريچه اي [از علم] را بر او مي گشايي که آن بينوا، خود را بِدان، نگاه مي دارد و با حجّت هاي خداي متعال، خصم خويش را ساکت مي سازد و او را مي شکند؟».

[سپس] فرمود: «حتماً رهاندن اين مؤمن بينوا از دست آن ناصبي. بي گمان، خداي متعال مي فرمايد: «و هر که او را زنده کند، گويي همه مردم را زنده کرده است»؛ يعني هر که او را زنده کند و از کفر به ايمان، ارشاد کند، گويي همه مردم را زنده کرده است، پيش از آن که آنان را با شمشيرهاي تيز بکشد».

17. مسند زيد: امام حسين عليه السلام فرمود: «هر کس انساني را از گمراهي به معرفت حق، فرا بخواند و او اجابت کند، اجري مانند آزاد کردن بنده دارد».