قال الامام الحسين عليه السلام: وُجِدَ لَوْحٌ تَحْتَ حائِطِ مَدينَةٍ مِنَ الْمَدائِنِ مَکْتُوبٌ فيه: أَنَا اللهُ لا إِلهَ إلاَّ أَنَا، وَ مُحمَّدٌ نَبِيّي، عَجِبْتُ لِمَنْ أَيْقَنَ بِالْمَوْتِ کَيْفَ يَفْرَحُ؟ وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَيْقَنَ بِالْقَدَرِ کَيْفَ يَحْزَنُ؟ وَ عَجِبْتُ لِمَنْ اِخْتَبَرَ الدُّنيا کَيْفَ يَطْمَئِنُّ إِلَيْها؟ وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَيْقَنَ بِالْحِسابِ کَيْفَ يُذْنِبُ [1] .

امام حسين عليه السلام فرمود: (تخته اي نوشته شده، زير ديوار يکي از شهرها، در حفّاري بيرون کشيده شد که در آن نوشته شده بود. من خدا هستم که نيست خدائي جز من، و محمّدصلي الله عليه و آله و سلم پيامبر من است، در شگفتم از کسي که به مرگ يقين دارد پس چگونه شادمان است؟ در شگفتم از کسي که يقين به قضا و قدر دارد پس چگونه اندوهناک است؟ در شگفتم از کسي که دنيا را آزمود پس چگونه به دنيا اطمينان دارد؟ و در شگفتم از کسي که يقين به حساب روز قيامت دارد پس چگونه گناه مي کند؟.)

[1] صحيفة الرضا عليه السلام ص254، عيون أخبار الرضا عليه السلام ج2 ص48، بحارالانوار ج78 ص450 و ج73 ص95.