فقيري از خانه اش خارج شد و کوچه هاي مدينه را پيمود و به خانه امام حسين عليه السلام رسيد. درِ خانه را کوبيد و شعر زير را سرود:

کسي که به تو اميد بسته

و حلقه در خانه تو را به صدا درآورده، نااميد باز نگشته است.

تو سر تا پا، سخاوتي و معدنِ بخششي

و پدرت، کشنده فاسقان است.

امام حسين عليه السلام نماز مي خواند. نمازش را کوتاه کرد و به سوي او آمد و آثار گرفتاري و ناداري را در او ديد. به خانه باز گشت و قنبر را صدا زد. او پاسخ داد: بله، اي پسر پيامبر خدا!

[امام عليه السلام به او] فرمود: «آيا از مخارج زندگي ما چيزي در نزد تو مانده است؟».

گفت: دويست درهم هست که فرموده اي آن را ميان خانواده ات تقسيم کنم.

فرمود: «همان را بياور. کسي آمده که از خانواده ام به آن، سزاوارتر است».

سپس، آن را گرفت و از خانه خارج شد و در حال دادن آن به مرد عرب، چنين سرود:

«اين را بگير و من از تو پوزش مي خواهم

و بدان که من نسبت به تو مهربانم.

اگر ما در زندگي بهره اي داشتيم

آن گاه، بارانِ بخشش ما بر تو فرو مي ريخت.

امّا روزگار بر ما تنگ گرفته است

و دستان ما اينک از بخشش هاي فراوان، کوتاه است».

اعرابي، آن را گرفت و باز گشت، در حالي که مي گفت:

شما پاکاني امين هستيد

و هر جا ياد شويد، بر شما درود مي فرستند.

شما و فقط شما، والاياني هستيد که علم به قرآن، نزد شماست

و نيز آنچه سوره ها بر آن مشتمل است.

کسي که از تبارِ علي نيست

ديگر افتخاري ميان مردم ندارد.