644. کشف الريبة - از عبد اللَّه بن سليمان نَوفلي، از امام صادق عليه السلام -: [پدرم] امام باقر عليه السلام برايم نقل کرد که چون امام حسين عليه السلام آماده سفرِ کوفه شد، ابن عبّاس به نزدش آمد و او را به پيوند خوني ميانشان سوگند داد [که نرود] ؛ چرا که در طَف (کربلا) کشته مي شود.

امام عليه السلام فرمود: «من، قتلگاهم را مي دانم و از دنيا، جز جدايي اش را نمي خواهم. اي ابن عبّاس! آيا تو را از داستان اميرمؤمنان و دنيا باخبر نکنم؟».

ابن عبّاس به ايشان گفت: چرا. به جانم سوگند که من، دوست دارم مرا از آن، آگاه کني.

پدرم فرمود که امام زين العابدين عليه السلام فرمود: شنيدم امام حسين عليه السلام مي فرمايد: اميرمؤمنان برايم چنين نقل کرد که: «من، در برخي از باغ هاي فدک - که از آنِ فاطمه عليها السلام شده بود - بيل به دست، کار مي کردم که ناگاه، ديدم زني بر من وارد شد. چون به او نگريستم، زيبايي اش دلم را رُبود و او را شبيه بُثينه دختر عامر جُمَحي ديدم که از زيباترين زنان قريش بود.

زن گفت: اي فرزند ابو طالب! آيا مي خواهي با من ازدواج کني تا تو را از اين بيل، بي نياز کنم و تو را بر اندوخته هاي زمين، ره بنمايم و تا هر زمان که بماني، فرمان روا بماني و براي نسلت نيز چنين باشد؟

به او گفت [م] : تو که هستي تا تو را از خانواده ات خواستگاري کنم؟

گفت: من دنيا هستم.

به او گفت [م] : باز گرد و همسري ديگر بجوي.

به بيلم روي آوردم و چنين سرودم:

بي گمان، هر که دنياي پست، فريبش دهد، ناکام مي گردد

و اگر نسل هايي را بفريبد، به مقصد نمي رساند.

دنيا، به شکل بثينه گرامي نزد ما آمد

و زيور و شمايلش به سان او بود».

به او گفتم: غير مرا بفريب که من

از دنيا گريزانم و ناآگاه نيستم.

مرا با دنيا چه کار که محمّد

در ميان سنگ ها [ي قبر] ، جاي گرفت؟

گيرم که دنيا گنج و مرواريدش را برايم آورد

و نيز اموال قارون و فرمان روايي قبيله ها را.

آيا سرانجامِ همه آنها نابودي نيست؟

هر چند که از گنجينه هاي سرشار آن، طلب مي شود.

غير مرا بفريب که من، رغبتي ندارم

به آنچه از فرمان روايي و عزّت و دستاورد توست.

بي گمان، من، خود را به روزي ام قانع کرده ام

پس اي دنيا! به کار هلاک شدگان خود بپرداز.

که من از خدا، در روز ديدار او مي ترسم

و از عذابي جاويد و هميشگي».