603. مصباح المتهجّد - به سندش، از امام حسين عليه السلام -: در يکي از سال هاي خلافت اميرمؤمنان، جمعه و عيد غدير، يکي شدند. امام عليه السلام پنج ساعت از روزْ گذشته به منبر رفت و به حمد و ثناي الهي پرداخت، حمدي که مانند آن شنيده نشده بود و ثنايي که کسي براي خدا نگفته بود. آنچه از آن محفوظ مانده، اين است: «ستايش، خدايي را که حمد را آفريد، بي آن که به حمد کنندگانش نيازي داشته باشد... و هر کس به ياري برادرش بياغازد [پيش از آن که او بخواهد] و به رغبت با او نيکي کند، پاداشي مانند پاداش روزه دارنده اين روز و شب زنده دارِ شبش دارد و هر کس، مؤمني را در غروب اين روز افطار دهد، گويي که ده ها فِئام را افطار داده است» و با دستش تا ده شِمُرد.

مردي برخاست و گفت: اي اميرمؤمنان! فئام چيست؟

فرمود: «صدهزار پيامبر و صدّيق (انسان راستين) و شهيد (گواه). پس چه

گمان مي بَري به کسي که کفالت چندين نفر از مردان و زنانِ مسلمان را عهده دار شده است، و من از سوي خداي متعال، ضامنم که از کفر و فقر، در امان باشد و اگر در آن شب و روز، و يا شب و روزي مانند آن بميرد و گناه کبيره اي نکرده باشد، پاداشش به عهده خداي متعال است و هر کس براي برادرانش قرض بگيرد و به آنان کمک کند؟ من از سوي خدا ضامنم که اگر باقي بمانَد، بدهي اش را بپردازد و اگر قبضِ روحش کند، خداوند، خود به عهده بگيرد.

چون همديگر را ديديد، دست بدهيد و سلام کنيد و نعمتِ امروز را به هم تبريک بگوييد و بايد حاضر به غايب و نيز به حاضرِ دور از من برساند، و توانگر به ديدن فقير برود و نيرومند به ديدن ناتوان؛ چرا که پيامبر صلي الله عليه وآله چنين فرمانم داد».

سپس امام - که خدا بر او و خاندانش درود فرستد - خطبه جمعه را آغاز کرد و نماز جمعه اش را نماز عيد قرار داد و با فرزندان و پيروانش به منزل امام حسن عليه السلام رفت که براي او طعامي آماده کرده بود، و توانگر و فقيرِ آنان، با دريافت هديه هاي او به سوي خانواده شان باز گشتند.