599. نثر الدُرّ - از امام حسين عليه السلام -: کار نيکي را که زود نکرده ايد، به شمار نياوريد و با برآوردن حاجت ها، ستايش [ديگران] را به دست آوريد و با امروز و فردا کردن، نکوهش را براي خود به ارمغان مياوريد. هر گاه کسي به کسي نيکي کرد و او ديد که نمي تواند از عهده شکرش به درآيد، خدا براي او جبران مي کند که او عطايش بيشتر و پاداشش بزرگ تر است.

600. الأمالي، طوسي - به سندش، از امام حسين، از امام علي عليهما السلام، از پيامبر خدا صلي الله عليه وآله -: به پايان رساندن و کامل کردن نيکي، از آغاز کردنش برتر است.

601. تحف العقول: مردي نزد امام حسين عليه السلام بود و گفت: نيکي چون به غير اهلش باشد، تباه مي شود.

امام حسين عليه السلام فرمود: «اين گونه نيست؛ بلکه کار نيک، مانند باران شديد است که به نيکوکار و بدکار مي رسد».

602. المناقب و المثالب - از امام حسين عليه السلام -: زيباترين نيکي، آن است که به سپاس گزار برسد و تباه ترين نيکي، آن است که به ناسپاس برسد.

توضيح

حديث تحف العقول مي فرمايد که بدکاري و گنهکاري (فُجور) فرد مسلمان، نبايد مانع از نيکوکاري و احسان ديگر مسلمانان به او شود که چه بسا نيکي به او، موجب توبه او شود؛ ولي حديث المناقب والمثالب، ناظر به اين است که شخص ناسپاس، چون قدرْ ناشناس است، موجب تباهي نيکي و احسان مي شود. پس نيکي کردن به وي حاصلي ندارد. به سخن ديگر، فرق است ميان نيکي کردن به فاجر (که مرتکب کار ناشايست مي شود) و ناسپاس (که قدرِ احسان را نمي داند و ناسپاسي مي نمايد)».