587. تاريخ الطبري - به نقل از عقبة بن سمعان -: بيرون آمديم و در شاه راه اصلي حرکت کرديم.... عبد اللَّه بن مطيع به پيشواز ما آمد و به امام حسين عليه السلام گفت: فدايت شوم! کجا مي خواهي بروي؟

فرمود: «اکنون، قصد مکّه دارم؛ امّا پس از آن، خيرم را از خدا مي خواهم».

عبد اللَّه گفت: خدا برايت خير بخواهد و ما را فدايت کند!

588. الفتوح: هنگامي که امام حسين عليه السلام در راه مدينه و مکّه بود، عبد اللَّه بن مطيع عَدَوي به استقبالش آمد و گفت: اي ابا عبد اللَّه! فدايت شوم! کجا مي روي؟

فرمود: «اکنون، قصد مکّه دارم؛ امّا چون به آن جا رسيدم، خير و صلاح کارم پس از آن را از خداي متعال مي طلبم».

589. الفتوح: امام حسين عليه السلام شبي از خانه اش بيرون آمد و به نزد قبر جدّش رفت.... وليد بن عتبه، کسي را به خانه امام حسين عليه السلام فرستاده بود تا ببيند آيا از مدينه خارج شده است يا نه؟ او را در خانه اش نيافت. [وليد] گفت: ستايش، خداي را که مورد مطالبه خونِ او قرار نگرفتم.

وليد، پنداشته بود که امام عليه السلام از مدينه بيرون رفته است؛ امّا امام حسين عليه السلام صبح به خانه اش بازگشت.

شب دوم، دوباره به سوي قبر رفت و دو رکعت نماز خواند و چون نمازش را به پايان برد، چنين گفت: «خدايا! اين، قبر پيامبرت محمّد صلي الله عليه وآله است و من پسر دختر محمّدم و مي داني که چه برايم پيش آمده است. خدايا! من، نيکي را دوست دارم و زشتي را ناپسند مي دارم. اي بشکوه بزرگ! من از تو، به حقّ اين قبر و آن که در آن مدفون است، مي خواهم که در اين کار، آن چيزي را برايم برگزيني که خشنودي تو در آن است».