230. المؤمن - به نقل از سعد بن طريف -: نزد امام باقر عليه السلام بودم که جميل ازرق، بر ايشان در آمد و از بلاها و مصيبت هاي شيعه ياد کردند. امام باقر عليه السلام فرمود: «عدّه اي نزد امام زين العابدين عليه السلام و عبد اللَّه بن عباس آمدند و چيزهايي مانند سخنان شما گفتند، آن دو (امام زين العابدين و ابن عبّاس) نزد امام حسين عليه السلام آمدند و آن سخنان را نقل کردند. ايشان فرمود: به خدا سوگند، [روي آوردن] بلا و فقر و کشتار، به سوي دوستداران ما، از دويدن اسبان تيزرو و سيل به سوي صِمر، سريع تر است».

گفتم: صِمر، يعني چه؟

فرمود: «قرارگاه سيل. اگر اين گونه [در بلا] نبوديد، شما را از خود نمي دانستيم».

231. علل الشرائع - به نقل از عبد اللَّه بن حسن، از امام زين العابدين، از امام حسين عليهما السلام -: پيامبر خدا فرمود: «هماره من و هر يک از پيامبران و مؤمنان پيش از من، مبتلا به کسي بوده ايم که ما را آزار مي داده است و اگر مؤمن بر قلّه کوهي هم باشد، خداوند کسي را معيّن مي کند که او را آزار برساند تا بر آن، پاداشش دهد».

232. المحاسن - به نقل از اسحاق بن جرير جريري، از مردي از خاندانش، از امام صادق عليه السلام -: هنگامي که اميرمؤمنان و حسن و حسين عليهم السلام و عقيل بن ابي طالب و عبد اللَّه بن جعفر و عمّار بن ياسر - که درود خدا بر آنان باد - ابو ذر را بدرقه کردند، اميرمؤمنان به آنان فرمود: «با برادرتان خداحافظي کنيد که مسافر، بايد برود و بدرقه کننده، بايد بازگردد».

هر يک از آنان از جانب خود، چيزي گفت. امام حسين عليه السلام فرمود: «اي ابو ذر، خدايت رحمت کند! اين جماعت، تو را با گرفتاري، خوار داشتند؛ زيرا تو ايشان را از تعرّض به دينت باز داشتي و آنان هم تو را از دنيايشان باز داشتند و فردا روز، چه پُرنيازي به آنچه از ايشان باز داشتي و چه بي نيازي از آنچه تو را باز داشتند!».

ابو ذر گفت: اي اهل بيت، خدايتان رحمت کند که من در دنيا، انديشناک چيزي جز شما نيستم! هنگامي که شما را ياد مي کنم، پيامبر خدا را به ياد مي آورم.

233. شرح نهج البلاغة - به نقل از ابن عبّاس -: چون ابوذر به رَبَذه [1] تبعيد شد، عثمان فرمان داد که در ميان مردم ندا دهند: هيچ کس با ابو ذر سخن نگويد و به بدرقه اش نرود، و فرمان داد که مروان بن حکم با او برود.

مروان با او خارج شد و مردم هم از او دوري گزيدند، جز علي بن ابي طالب عليه السلام و برادرش عقيل و حسن و حسين عليهم السلام و عمّار که آنان با او بيرون آمدند و بدرقه اش کردند.

حسن عليه السلام با ابو ذر به گفتگو پرداخت که مروان به او گفت: اي حسن! باز ايست. آيا نمي داني که فرمان رواي مؤمنان (عثمان) از گفتگو با اين مرد، نهي کرده است؟ اگر نمي دانستي، بدان.

علي عليه السلام به مروان هجوم بُرد و با تازيانه به ميان دو گوش مَرکبش زد و فرمود: «دور شو، خدايت به آتش ببرد!».

مروان، خشمناک به نزد عثمان بازگشت و ماجرا را گفت، و عثمان بر علي عليه السلام خشم گرفت....

سپس حسين عليه السلام به سخن آمد و فرمود: «اي عمو! خداي متعال بر تغيير دادن آنچه که مي بيني، تواناست، و خداوند، هر روز در کاري است و اين گروه، تو را از دنيايشان باز داشتند و تو، آنان را از دينت. تو چه بي نيازي از آنچه بازت داشتند و چه پُر نيازند به آنچه تو از آن بازشان داشتي! از خداوند، شکيبايي و ياري بخواه و از حرص و بي تابي به او پناه ببر، که شکيبايي، جزو دين و کَرَم است و حرص، رزقي را جلو نمي کشد و بي تابي، اجلي را به عقب نمي اندازد».