523. مقتل الحسين عليه السلام، خوارزمي: گفته شده که امام حسن عليه السلام به سفري رفت و شب، راه را گم کرد. به چوپان گله اي برخورد. نزدش فرود آمد و با او ملاطفت کرد. شب را پيش او خوابيد و صبحدم، چوپان، ايشان را راهنمايي کرد.

امام حسن عليه السلام به او فرمود: «من به مزرعه ام مي روم و سپس به مدينه باز مي گردم». سپس، وقتي را براي چوپان معيّن کرد تا به ديدارش بيايد.

امام حسن عليه السلام به سبب اشتغالِ کاري نتوانست در زمان موعود به مدينه بيايد و آن چوپان - که بنده مردي از اهل مدينه بود -، به گمان اين که امام حسين عليه السلام امام حسن عليه السلام است، نزد او رفت و گفت: من، همان کسي ام که فلان شب نزدم خوابيدي و به من وعده دادي که در اين وقت، به ديدارت بيايم.

از نشانه هايي که او داد، امام حسين عليه السلام دانست که منظورش امام حسن عليه السلام است. به او فرمود: «بنده چه کسي هستي؟».

گفت: فلاني.

امام حسين عليه السلام فرمود: «گلّه ات چند رأس است؟».

گفت: سيصد رأس.

امام حسين عليه السلام به سوي آن مرد [صاحب گله] فرستاد و ترغيبش کرد تا گلّه و بنده را به او فروخت. سپس، آن مرد را آزاد کرد و گلّه را هم به جبران احساني که به برادرش کرده بود، به او بخشيد و فرمود: «کسي که آن شب در نزد تو خوابيد، برادرم بوده است و من، کار تو را براي او، جبران کردم».