فاجعه ي کربلا، شيعيان را وحدت بخشيد و روح همکاري را ميان آنان به وجود آورد، پس از آنکه از کمبود هيجان و فداکاري در دفاع از عقيده ي خود، مبني بر شرعي بودن حق خلافت خاص اهل بيت، رنج مي بردند، آن احساس، دگرگون شد و قوي ترين نيروي فعّالي گشتند که براي سرنگوني حکومت امويان شتافتند و همگي با شعار: «يا لثارت الحسين»، براي خونخواهي حسين، به پا خاستند.

يکي از نويسندگان مي گويد: «اين حادثه ي زشت و منکر، تا آخرين حدّ، تشيّع را صفا بخشيد و عاملي براي وحدت شيعيان و هيجان آنان براي ياري دادن به مذهبشان گرديد و سببي شد براي قيامهاي خروشانشان تا از قاتلان حسين، انتقام بگيرند». [1] .

«بروکلمان» نيز اين مطلب را با اين گفته اش مؤکد مي نمايد: «آن خونهايي که زمين کربلا را سيراب نمود، روح تشيّع را در دل شيعيان، صفا بخشيد و به آنان اين احساس را داد که بايد صفوف خود را متحد سازند».

کشتار کربلا، احساسات و غمها را در دل شيعيان، برانگيخت و آنان را به اين باور رساند که پيش از هر چيز، به ضرورت اتحاد براي گرفتن انتقام شهادت امام بزرگوار بينديشند، کسي که به خاطر عدالت و باز پس گرفتن حقوق ستمديدگان و رنج کشيدگان، به پاخاسته بود».



[ صفحه 532]