«ام البنين» بر فرزندان نيکوکارش، گريه و نوحه سرايي نمود، آنان که همراه برادرشان حضرت حسين عليه السلام به شهادت رسيدند؛ زيرا اندوه، قلبش را شکافته بود، وي با سوزدل بر آنان مي گريست.

بعضي از مورخان مي گويند: وي به سوي بقيع خارج مي شد و با اندوه و درد بر آنان نوحه سرايي مي کرد، مردم در اطراف او جمع مي شدند و مرثيه هاي اندوهبار وي براي فرزندانش را مي شنيدند و مي گريستند. از جمله کساني که براي اين منظور مي آمدند، «مروان بن حکم» بود که با وجود قساوت قلب و شدت دشمني اش نسبت به اهل بيت عليهم السلام [1] متأثر مي شد.

«علّامه ي محقق مرحوم سيد عبدالرزاق مقرم» زنده بودن ام البنين را بعد از فاجعه ي کربلا رد کرده و نوشته است که وي پيش از آن، وفات يافته بود، [2] در حالي که ابوالفرج و ديگر کساني که به اين مباحث اهتمام مي ورزيده اند، گفته اند که وي زنده بوده است.



[ صفحه 517]