«رباب»، همسر حضرت حسين عليه السلام به شدت براي حضرت سوگوار شد و به اندوهي عميق گرفتار گرديد. آنچنان وفادار بود که همانندش ديده نشده است؛ زيرا اشراف قريش او را خواستگاري نمودند، ولي وي خودداري نمود و گفت: من بعد از رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله پدر شوهري نمي گزينم، پس از آن حضرت، يک سال باقي ماند، در زير سقفي نرفت تا اينکه به اندوه، درگذشت [1] ، مورخان مي گويند: وي مرثيه ي اندوهباري در رثاي حضرت سرود و گفت:



ان الذي کان نوراً يستضاء به

بکربلاء قتيل غير مدفون



سبط النبي جزاک اللَّه صالحة

عنا و حبيت خير الموازين



قد کنت لي جبلا صعبا الوذ به

و کنت تصحبنا بالرحم والدين



من لليتامي و من للسائلين و من

يغني و يأوي اليه کل مسکين



واللَّه لا ابتغي صهراً بصهرکم

حتي اغيب بين الرمل والطين [2] .





[ صفحه 515]



«آن کس که نوري روشني بخش بود، در کربلا کشته شد و به خاک سپرده نگرديد».

«اي سبط پيامبر! خداوند از ما تو را جزاي نيک دهد و درو گراند از تو خسران را».

«تو کوه استواري بودي که به آن پناه مي بردم، تو با ما به مهرباني و دينداري رفتار مي کردي».

«چه کسي براي يتيمان و سائلان باشد و چه کسي بي نياز مي کند و پناه مي دهد هر مسکيني را؟».

«به خدا! بعد از او دامادي نمي خواهم تا اينکه ميان شن و گل پنهان گردانيده شوم».

بعضي از مورخان مي گويند: وي، يکسال در کنار قبر شريف حضرت، اقامت نمود و سپس از آنجا دور شد، در حالي که مي گفت:



الي الحول ثم السلام عليکما

و من يبک حولا کاملا فقد اعتذر



«تا يک سال و سپس سلام بر شما باد که هر کس يک سال کامل گريه کند، معذور خواهد بود».

اين قول بعيد است؛ زيرا خانواده ي حسيني، پس از روز عاشورا همگي از کربلا حرکت کردند و بنا به اجماع مورخان، هيچ کس در آنجا باقي نماند.

وفاداري همسران حضرت تا بدانجا بود که جناب «عاتکه بنت زيد بن عمرو بن نفيل»همسر آن حضرت، بر او نوحه سرايي مي کرد و با سوزدل مي گفت:



واحسينا فلا نسيت حسينا

اقصدته اسنة الاعداء





[ صفحه 516]





غادروه بکربلاء صريعاً

لا سقي الغيث بعده کربلاء [3] .



«آه اي حسين! حسين را فراموش نکنم، آنکه نيزه هاي دشمنان او را زدند».

«او را در کربلا بر روي زمين رها کردند، پس از او باران بر کربلا نبارد».