بانوي خاندان ابوطالب، بر انقراض خاندانش گريه و نوحه سرايي را ادامه



[ صفحه 514]



داد [1] و اشکش هيچگاه نمي خشکيد و از گريستن، آرام نمي شد، هر گاه برادر زاده اش، حضرت زين العابدين عليه السلام را مي ديد، غم و اندوهش فزوني مي يافت [2] در حالي که مصيبتها قلبش را شکافته به صورت کالبدي خشک شده بود که پس از آن فاجعه، جز دو سال زنده نماند تا اينکه روحش به ملأ اعلي پيوست.