از انتقاد کنندگان بني اميّه، «عبداللَّه بن زبير» بود که آنان را به خاطر کشتن امام حسين عليه السلام مورد انتقاد قرارداد و در مکّه خطبه اي ايراد کرد و گفت:«بدان اهل کوفه حسين را دعوت نمودند تا بر آنان ولايت داشته باشد و امورشان را به راستي آورد و نشانه هاي اسلام را بازگرداند، ولي هنگامي که به نزد آنان رفت، بر او شوريدند و او را کشتند و به او گفتند: بايد دست در دست فاجر ملعون، ابن زياد گذاري که در مورد تو تصميم خود را بگيرد، او مرگي بزرگوارانه را بر زندگي



[ صفحه 479]



پست ترجيح داد. خداوند، حسين را رحمت کند و قاتلش را رسوا نمايد و هر کس را که بدان کار راضي باشد و به آن فرمان داده، لعنت نمايد». [1] .

فرزند زبير، به طور ساختگي بر کشته شدن امام، اطهار اندوه نمود تا خود را به عامّه ي مسلمين نزديک سازد؛ زيرا وي در دل خويش شادمان بود که از بزرگترين مخالفانش آسوده شده است و اگر به آنچه گفت، ايمان داشت، قاتلان حسين را پناه نمي داد، زيرا کساني که از دست مختار، سلامت يافته بودند همچون «شبث بن ربعي» و ديگران به سوي او رفته و به وي پيوسته بودند، او آنان را خوشامد گفته و آنها را براي جنگ با مختار، اعزام کرد.