دختران رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله از آن ستمگر خواستند تا براي آنان خانه اي در نظر گيرد تا در آن، ماتمي براي سيدالشهداء عليه السلام بر پا نمايند، زيرا اندوه، دلهايشان را شکافته بود و نمي توانستند غم و اندوه عظيم و داغ دلهايشان را از ترس ماموران ستمگر، ابراز نمايند، همانها که تلاش کرده بودند تا آنان را از گريه کردن و نوحه سرايي بر اباعبداللَّه عليه السلام بازدارند؛ زيرا از امام زين العابدين عليه السلام روايت شده است که فرمود: «هرگاه چشم کسي از ما اشکبار مي شد، با نيزه بر سر او مي کوبيدند».

يزيد، اين درخواست را پذيرفت و خانه اي را براي آنان خالي کرد، آنگاه، هيچ زن هاشمي يا قريشي باقي نماند مگر اينکه در سوگ حسين عليه السلام جامه ي سياه بر تن کرده و دختران رسالت، هفت روز به نوحه سرايي پرداخته و با سوزدل بر سيدالشهداء عليه السلام سوگواري کردند [1] و بر ستارگان درخشان خاندان عبدالمطلب، نوحه سرودند که زمين از داغ اشکهايشان به سوز آمد.