«محفر بن ثعلبه ي عائدي» و «شمر بن ذي الجوشن»، سر ريحانه ي رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله را نزد يزيد بن معاويه ي فاجر، به هديه بردند، هنگامي که به دربار اموي رسيدند، محفر صداي خود را بلند کرد تا يزيد بشنود، وي گفت: «سر احمق ترين و فرومايه ترين مردم را آورديم!!».

يزيد بر او اعتراض کرد و به وي پاسخ داد: «آنکه را مادر محفر زاييده، فرومايه تر و احمق تر است، ولي وي قطع کننده اي ستمکار بود». [1] .

يزيد، به مردم، بار عام داد تا به آنان نشان دهد که وي خاندان پيامبر صلي اللَّه عليه و آله را شکست داده است. مردم شام بر در کاخ ازدحام کردند و شادماني بزرگ خود را



[ صفحه 447]



اظهار داشتند و او را به اين پيروزي دروغين، شادباش مي گفتند. [2] .

سر ريحانه رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله در برابر زاده ي خيانت و جنايت، گذاشته شد و با چوب دستي اش بر دهان حضرت مي زد، آنجا که پيامبر صلي اللَّه عليه و آله آن را مي بوسيد، سپس انتقامجويانه و شماتت کننده گفت: «اي حسين! نتيجه ي ستمکاري ات را ديدي!». [3] .

سپس روي به همراهانش کرد و به آنان گفت: «گمان نمي کردم که اباعبداللَّه به اين سن رسيده باشد در حالي که سر و صورتش از خضاب سياه خارج شده اند». [4] پس از آن، در چهره ي امام عليه السلام دقيق شد در حالي که هيبت آن حضرت، او را گرفته بود، چنين به سخن آمد: «هرگز همانند اين چهره ي زيبا را نديده بودم». [5] .

وي به ضربه زدن بر دهان امام ادامه داد در حالي که مي گفت: اين در برابر ما همانند گفته ي حصين بن حمام است:



ابي قومنا ان ينصفونا فانصفت

قواضب في ايماننا تقطر الدما



يفلقن هاما من رجال اعزة

علينا و هم کانوا اعق و اظلما





[ صفحه 448]



«قوم ما نخواستند با ما انصاف داشته باشند، پس شمشيرهاي خون چکاني که در دست ماست، انصاف نمودند».

«سرهاي مردان عزيزي از ما را مي شکافند، آنان بدکامتر و ظالمتر بودند».

هنوز سخنش را به پايان نرسانده بود که «ابوبرزه ي اسلمي»، بر او اعتراض کرد و به وي گفت: «آيا با چوب دستي ات بر دهان حسين مي کوبي؟ اين چوب دستي تو بر دهان او جاي گرفته، من پيامبر خدا صلي اللَّه عليه و آله را ديده ام که آن را مي بوسيد، اما تو اي يزيد! روز قيامت مي آيي و ابن زياد شفيع تو باشد ولي اين مي آيد و محمد صلي اللَّه عليه و آله شفيع اوست».

سپس برخاست و خارج شد. [6] ، و يحيي بن حکم با حالتي متأثر گفت:



لهام بجنب الطف ادني قرابة

من ابن زياد العبد ذي الحسب الوغل



امية امسي نسلها عدد الحصي

و بنت رسول اللَّه ليس لها نسل [7] .



«آن سري که در کربلا بود، نزد يکي اش به ابن زياد- آن بنده صاحب نسب زشت- نزديکتر است»

«نسل اميه به تعداد سنگريزه ها شده و دختر رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله را نسلي نمانده است».

آن ستمگر از سخنش رنجيد و با دست خود بر سينه اش زد و به او گفت: ساکت شو کاش مادرت تو را نزاده بود. [8] .

هر دارنده ي وجدان زنده اي، از مصيبتهاي دردناکي که آن ستمگر بر اهل بيت وارد ساخت، متأثر گرديد.



[ صفحه 449]