از کساني که اندوهي عميق بر ياري نکردن امام داشتند، «سليمان بن صرد» بود. او که درد، جانش را گرفته بود، در ميان ياران توّابش به سخنراني پرداخت و در ضمن سخنانش گفت: «ما براي آمدن اهل بيت پيامبرمان محمد صلي اللَّه عليه و آله گردن فراز مي کرديم، به آنان وعده ي ياري داديم و آنان را به آمدن تشويق کرديم، ولي هنگامي که آمدند، سست گشتيم و ناتوان شديم و مداهنه نموديم و منتظر مانديم، تا آنجا که فرزند پيامبر ما و سلاله و عصاره ي او و بخشي از گوشت و خون او، در



[ صفحه 435]



ميان ما کشته شد، آنگاه که فريادرس مي طلبيد و انصاف مي جست و نمي يافت، فاسقان او را هدفي براي تيرها و جاي زدني براي نيزه هاي خود قرار دادند تا اينکه او را کشتند و بر او تاختند و داراييش را به تاراج بردند». [1] .